Μαρια χουακίνα + σιρίλο

2 ηώρα. Σχόλασμα, σπίτι, φαγητό, τηλεκοντρόλ και η τηλεόραση ανοίγει στην ετ1 και παίζει το παρακάτω ιντρο:



Η καθημερινή απασχόληση, μετά το σχολείο και πριν το διάβασμα της επόμενης μέρας. Μια μεγάλη τηλεοπτική αγάπη οποιουδήποτε 90παιδου. Καρουζέλ!(carousel de ninos η αυθεντική ονομασία). Ο πρόγονος των ατρόμητων και των τσικιτιτας (και ο προπροπρογονος της πατυ), ένα από τα πρώτα βραζιλιάνικα(για την ακρίβια αργεντίνικο) που απευθυνόταν σε παιδιά και παίχτηκε στην ελληνική (κρατικη κι όλας !) τηλεόραση. Ποιος δεν θυμάται την δεσποινίδα σιμένα, την χοντρούλα λάουρα, τον έρωτα του δαβιδ με την βαλέρια και του σιριλο με την μαρια χουακίνα, τον αγώνα δρόμου με τα αυτοκινητάκια του σιρίλο με το αλλο το ξανθο πλουσιόπαιδο (εδω μου διαφεύγει το όνομα ) ? Αυτή η σειρά (σε συνδιασμό με το μικρό σπιτι στο λιβάδι που θα αναφερθεί σίγουρα σε μετέπειτα ποστ γιατι κι αυτο αξίζει δικό του αφιέρωμα), είχε σημαδέψει τα μεσημέρια μου για τουλάχιστον 3 χρόνια. Η σειρά βέβαια είναι τρελή καλτίλα, καθ'ότι προσπαθεί να θήξει οτιδήποτε μα οτιδήποτε κοινονικοπολιτικό πρόβλημα-θέμα-ταμπού υπάρχει, από ρατσισμό οποιασδήποτε φύσης(φυλλετικο, θρησκευτικο, ταξικο) μέχρι ναρκωτικά, κλέψιμο, απαγωγή, καταστροφή του περιβάλλοντος και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και στην προσπάθιά της να το κάνει αυτό βάζει 15 παιδάκια να τους συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!Μα τα πάντα όμως! Θυμάμαι χαρακτηριστικά το επισόδειο που είχαν πάρει κάτι τσίχλες απο έναν άγνωστο και τα αυτοκόλητα που είχαν μέσα ήταν ναρκωτικά. Ενα αλλο επισόδειο που ο σιρίλο ήθελε να αγοράσει κάτι πατινια και νομιζω του τα κλέψανε ή κατι τέτοιο. Επίσης θυμάμαι 2 επισόδεια που με είχαν τρομάξει. Το ένα ήταν που είχαν πάει στο νεκροταφίο κάποια απο τα παιδιά και ένα (νομίζω τον δαβίδ) το είχε πιάσει ένας  και τον είχε κραρτήσει και ζητούσε λίτρα μετά. Και  το άλλο που με είχε τρομάξει ακόμα πιο πολύ ήταν ένα που ένα απο τα παιδιά (δεν θυμάμαι ποιος) είχε πάει βόλτα με το ποδήλατο του και τον ειδε μια γιαγια τρελή και νόμιζε ότι ήταν ο εγγονός της( ο οποίος όπως αποδεικνυόταν αργότερα είχε πεθάνει πριν χρόνια σε ατύχημα με το ποδήλατο!) και τον κρατούσε στο σπίτι της και δεν τον αφήνει να φύγει. Ειναι σπουκι, εγώ φταιω ?? !!
Πάντως το καρουζελ ασκούσε μεγάλη επιροή πάνω μου. Θυμάμαι όταν έδειχνε το επισόδειο που ήταν ο αγώνας ράλυ του σιριλο με τον πλούσιο τζιτζιφιογκο, είχα ανέβει στον καναπέ και φώναζα "σιριλο!σιριλο! σιριλο!" Φανατισμος, οχι αστεια. Επίσης όπως πληροφορήθηκα απο την μαμά μου προσφάτως (το είχα ξεχάσει αυτό το σκηνικό), όποτε έβλεπα κάτι κακό να συμβαίνει στα παιδάκια του καρουζέλ, κατί πολύ συνηθισμένο στη σειρά, έλεγα το βράδυ πριν κοιμηθώ "σε παρακαλώ θεε μου μην συμβεί αυτό σε μενα και στους φιλους μου" .χαχαχα  Ε μα! μικρο παιδακι να βλεπω τέτοια !
Δεν συνεχίζω να γράφω για επισόδεια και σκηνικά που θυμάμαι γιατι δεν θα τελειώσει ποτέ το ποστ. (Τον διαγωνισμο μαγειρικής τον θυμαστε? και ενα αλλο που ο χοντρουλης πηγε την εργασια του αλλα ηταν λερωμενη απο το συνεργιο του πατερα του Α! και που αυτος ο χοντρουλης φωναζε τον πατερα του "ο γερος μου!" μου ειχε κανει πολυ εντυπωση τοτε. δεν το ειχα ξανακουσει. Και το αλλο που ο μπαμπας του σιριλο κερδισε το λαχειο . ουφ ! στοπ!)

Για το τέλος ομως εχω φυλλάξει το καλύτερο.....Ταν ταν ταν ταν ταν ταν ταααααααααααν.
 Ταν ταν
....
Υπάρχει βίντεο με reunion των βασικων συμμαθητων 15 χρόνια μετά το τέλος της σειρας !!!!!!!

Αν λοιπόν είχατε την απορια (γιατι εγω την ειχα) πως έγινε ο σιριλο, η μαρια χουακίνα, η λάουρα και οι αλλοι, όταν μεγαλώσανε και τι κάνανε μετά το σχολείο, το βίντεο αυτό θα μπει κατευθειαν στα favorites. Αλλα και να μην την ειχατε αξιζει να δείτε τι απέγιναν αυτα τα παιδάκια που μας κρατούσαν παρέα τα μεσημέρια. Στο βίντεο μαλιστα λένε και τι δουλειά κανει ο καθενας κανονικα  κλπ ENJOY:
(σπαμ: η βαλερια εχει γινει γκομενακι!)





Επίσης στο youtube έχουν ανέβει ολόκληρα επισόδεια απο την ελληνική μεταγλώτηση, σε μέρη !!! :
http://www.youtube.com/watch?v=ZyIM-yDXi-Y&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=qNti-4gqXsM&feature=related
 http://www.youtube.com/watch?v=toDMXV2q8Vg&feature=related

πωπω συγκινήθηκα πάλι!

This is Art

Με υπερηφάνεια παρουσιάζω ένα ποστ για την καλύτερη καλλιτεχνική εκπομπή που έχει παιχτεί ποτέ στην ελληνική τηλεόραση (Μαζί με  τον bob ross). Την εκπομπή που με έκανε να προσπαθήσω να ζωγραφίσω και να ανακαλύψω ότι δεν μπορώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή. Την εκπομπή που μου έμαθε ότι το χαρτόνι απο τα τελειωμένα κωλόχαρτα μπορεί να μετατραπέι σε μια χαριτωμένη κούκλα. Την εκπομπή που ευθύνεται για το άδειασμα όλων των ρούχων της ντουλάπας μου στο πάτωμα προσπαθώντας να σχηματίσω στο πάτωμα έναν τεράστιο άνθρωπο με αυτά. And this is...ART ATTACK!



Μια απο τις μεγαλύτερες μορφές τις δεκαετίας των 90 , ο αγαπητός κύριος Neil buchanan άρχισε να παρουσιάζει το Art attack το 1990, χωρίς να ξέρει ότι η εκπομπή θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία και θα συνεχίζε να προβάλλεται μέχρι και το 2007. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν, πάντως όποιος σκέφτηκε την εκπομπή ήταν μεγαλοφυΐα. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω.
Θα ξεκινήσω με το μόνιμο πρόβλημα που είχα εγώ και πάρα πολυ ακόμα συνομήλικοί μου.Αυτή η άσπρη κόλλα που χρησιμοποιούσε ΠΑΝΤΟΥ. Ηθελα τόσο πολύ να φτιάξω το φωτιστικό και τόσα άλλα που έκανε με αυτή την κόλλα και δεν ήξερα τι στο καλό ήταν! Απο ένα σημείο και μετά άρχισα να πιστεύω ότι ήταν μια κόλλα που υπήρχε μόνο στην Αγγλία.Και δεν ήξερε και κανένας άλλος. Ρωτούσα συμμαθητές μου, φίλους μου κανείς. Τελικά το μυστήριο της "ασπρης κόλλας που δεν υπαρχει πουθενά" λύθηκε πριν μερικά χρόνια. Στα 18 μου ανακάλυψα με μεγάλη εκπληξη, ότι ήταν απλώς...ατλακόλ !!! Δεν ξέρω γιατι η μαμά μου δεν μου την έπαιρνε.( Ισως επειδή φοβόταν μην γεμίσω το σπίτι κόλλες. )
Οταν όμως έδειχνε κατασκευές που δεν είχαν την μυστηριώδη κόλλα ήμουν πάρα πολυ χαρούμενη γιατί ήξερα ότι μετά την εκπομπή το δωματειό μου θα μετατρεπόταν σε ένα εργαστήριο ζωγραφικής. Συνηθως όμως οι προσπάθειες  δεν ειχαν και τόσο επιτυχημένο αποτέλεσμα! Αλλά.. η προσπάθεια μετράει.
Θυμάμαι ότι είχα φτιάξει αυτόν τον ουμπερ-σελιδοδείκτη (αυτο το ειχα πετύχει):



Μια αποτυχημένη έκδοση αυτής της ζωγραφιάς (και μαλιστα πολλές φορές):





Επίσης είχα προσπαθήσει να φτάξω τον πάπυρο, αλλα επειδη δεν είχα την καταραμένη κόλλα είχα βάλει καφε νερομπογιά :p



Θυμάμαι επίσης κάτι κούκλες που έφτιαχνε με καλσόν και βαμβάκι και το άλλο που είχα κάνει και μαρεσε πολύ ήταν ένα που κολλούσε σε ενα χαρτόνι λωρίδες χαρτιού απο μια εικόνα και αναλόγως απο ποια γωνία το κουνούσες φαινόταν η μια ή η άλλη εικόνα!! Α! επίσης αυτή η κορνίζα με μακαρόνια ήταν όλα τα λεφτά http://www.youtube.com/watch?v=nRUexXaI29U&feature=related . Αλλά και αυτο που ζωγράφιζε πάνω στα μπλουζάκια, που ήθελα πολύ να το κάνω!! (πωπω αυτο το θυμάμαι καθαρα το βιντεο!!) http://www.youtube.com/watch?v=_l4PIUxrUJM&feature=related
Και κάπως έτσι γεννήθηκε η καλλιτεχνική μου φύση η οποία με εγκατέλειψε οριστικά όταν σταμάτησα να βλέπω art attack.

Υπάρχουν 2 ακόμα πράγματα που θέλω να πω για το art attack.
1ον Τα κεφάλια!!! Ω ναι! Τα αγαλματένια κεφάλια που μιλούσαν !! Εδώ θα πω μια spooky σύντομη ιστορία μου. Πριν 2 χρόνια, έχοντας διαγράψει το art attack (και τα ομιλούντα κεφάλια) απο το μυαλό μου (δεν είχα αρχίσει ακόμα να ασχολούμαι με τα 90's stuff, ούτε είχαμε κάνει καποια τετοια συζήτηση με την παρέα μου), ένα βράδυ χώρις λόγο και αιτία είδα στον ύπνο μου αυτό το κεφάλι απο το art attack να μιλάει !!! Όταν ξύπνησα απο την μια σκεφτομουν ποσο spooky ήταν και απο την άλλη ήταν η πρώτη φορά μετά απο 10,11 χρόνια που  έφερνα στην μνήμη μου την εικόνα και την ύπαρξη αυτού του πράγματος !! Δεν ξέρω γιατί το είδα (δεν είχε γίνει καμία αναφορά σε αυτό ή στο art attack τον τελευταίο καιρό , και αυτό ήταν το spooky της υπόθεσης). Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτό το σατανικό γκρι κεφάλι που μιλάει είχε περάσει στο υποσυνείδητο μου, και σε άσχετη φάση αποφάσισε να εμφανιστεί και να μου χαλάσει τον ύπνο μου!!! Ακόμα σκέφτομαι εκεινη την μέρα και ψιλοτρομάζω. μνιεεχ. Απ'ότι θυμαμαι ήταν 2 κεφάλια, αλλά στο ιντερνετ βρήκα μόνο αυτό που εχω στο λινκ πάνω. Ισως το άλλο να είναι κομμάτι της φαντασίας και του υποσυνείδητου μου!! scaaaaryyyyy head!!!Για μένα πλεόν αυτή η μαριονέτα αποτελεί την σκοτινή πλευρά του art attack!

2ον.Το Big Art Attack.  Αυτό, εναντιθέση με το "ειμαι-ενα-αγαλμα-που-μιλαει-και-σχολιαζω-τις-ζωγραφιες-γιατι-ειμαι-γαματο-και-τρομαζω-τα-παιδακια", ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι της εκπομπής. Για όσους δεν θυμούνται μόνο απο το όνομα, το Big Art ήταν οι τεράστιες "ζωγραφιες" που έκανε ο neil σε εξωτερικούς χώρους χρησιμοποιώντας πραγματα πχ ρουχα, χιόνι, κλπ και τις έδειχνε στο τέλος απο ψηλά. Αυτό που βρήκα και σε βίντεο και το θυμάμαι κι ολας πολυ χαρακτηριστικά είναι αυτο:



εχει κι αλλα big εδω. (στην αρχη μιλαει ενας φλωρος ισπανος ;p αλλα μετα δείχνει το κανονικο big art του neil)
http://www.youtube.com/watch?v=XlStXCj7gw0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=LviC81dQ3-s&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=54iDBU9ZlGg&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=7lGgyOkR6Jw&feature=related (αυτο ειναι χωρις τον φλωρο :p)
Το big art attack ηταν η αιτια που οπως αναφερω παραπανω ειχα βγαλει ΟΛΑ τα ρουχα απο την ντουλαπα μου στην προσπαθεια μου να φτιαξω...ουτε που θυμαμαι τι!

Επίσης υπάρχουν και ολόκληρα επισόδεια στο youtube για τους φαν
http://www.youtube.com/watch?v=LL4v35w_OL0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=2UOLJw5ksmM&feature=related

Μήπως να ξαναρχίσω να προσπαθώ τώρα που μεγάλωσα και ξέρω και τι ειναι η κολλα?

ΔΕΣΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΙΑ

Τα επιτραπέζια παιχνίδια αποτελούν κατά την γνώμη μου μια απο τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας και έναν απο τους καλύτερους τρόπους διασκέδασης. Πάντα είχα μια αγάπη για τα επιτραπέζια η οποία υπάρχει εξίσου έντονα μέχρι και σήμερα. Στο συγκεκριμένο post θέλω να αναφερθώ όχι στα κλασσικά επιτραπέζια (μονόπολη, scrable, taboo, trivial) (Αυτά άλλωστε είναι διαχρονικά και δεν ειναι 90's. ), αλλά σε επιτραπέζια που είχα περάσει ώρες ατελείωτες παίζοντας τα, σε επιτραπέζια που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία, που αν τα δω τώρα ξέρω ακριβώς τι πρεπει να κάνω για να νικήσω, που περιμένα πως και πως να παω στο σπίτι της χ φίλης μου μόνο και μονο επειδη ειχε αυτό το επιτραπέζιο.

no1: HOTEL

Αυτό ανήκει στην κατηγορία των παιχνιδιών που είχε η φίλη μου και περίμενα πως και πως να παω σπίτι της για να το παίξουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το ταζ μαχαλ και το μεγάλο ξενοδοχείο ονόματι president. Επισεις θυμάμαι εναν μεγάλο τσακωμό για αυτό το παιχνίδι με την φίλη μου. Το πνεύμα το παιχνιδιού μοιάζει αρκετά με της μονόπολης, μόνο που τα τρισδιάστατα κτήρια και οι διαφορες "επιχειρηματικές" πατέντες που μπορείς να κάνεις το κανουν κατα την γνώμη μου πολύ καλύτερο. Περιττό να πω ότι όταν το βρήκα πρίν απο 2 χρόνια σε μια γειτονική καφετέρια , μετά την απέραντη συγκήνηση-ενθουσιασμό, επήλθαν ώρες ατελείωτου καψίματος με άλλα 90όπαιδα στα τραπεζάκια της καφετέριας.

no 2: Μάντεψε ποιος

Παιδικό κι αγαπημένο. "Εχει γυαλυά? Φοράει καπέλο? Έχει μουστάκι?" Αυτο το παιχνίδι θα μπορούσα να το παίξω και τωρα, αλλά κανείς δεν θέλει :(
Θυμάμαι ότι το "ταμπλώ" του (αριστερή εικόνα κοκκινο και μπλε) όταν δεν επαίζα το έκανα αίθουσα  σινεμά για τα playmobile μου, διότι τα καρτελάκια ανεβοκατέβαιναν ακριβώς όπως και οι θέσεις στο σινεμα.  Στο τέλος απο την πολύ χρήση είχα κολλήσει τα περισσότερα απο αυτα με ζελοτέηπ και το ταμπλό είχε σπάσει σε διάφορα σημεία.

no 3: cluedo

Κλασσικό αλλά απο τα αγαπημένα μου παιχνίδια! Η ελληνική έκδοση ήταν μακράν καλύτερη μόνο και μόνο για τα ονόματα,Ο στρατηγός μουστάρδας, ο δαμάσκηνος, η δεσποινίς φλώγα και ο αιδεσημότατος πράσινος έχουν μείνει ακόμα στην μνήμη μου ώς μεγάλες μορφές. Καταπληκτικό παιχνίδι, αν και όταν ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία (όταν ακόμα πρωτοέπαιζα μαντεψε ποιος) το φοβόμουν λίγο. Ε, αφού έλεγε για φόνους με γαλλικά κλειδιά και κυροπήγια, τι να κάνω...


no 4: Κληρονόμων 13

Δεν ξέρω αν ήταν τόσο διαδεδομένο αυτό το παιχνιδί, πάντως εγώ το έπαιζα, και μου άρεσε και πάρα πολύ. Είχε θυμάμαι πολύ ωραίο στήσιμο, έπεφτες σε παγίδες και άλλα τέτοια, και ήταν τρισδιάστατο το ταμπλω (είχα μια αγάπη προς τα παιχνιδια με καλά ...γραφικά). και φυσικα οποιος το εχει παίξει θύμαται την .. "θεια αγκάθα".




no 5: Stratego

  Παρ'ότι είμαι κοριτσάκι και το stratego είναι κατεξοχήν "αγορίστικο" παιχνίδι, είχα παίξει ουκ ολίγες φορές καθ'ότι είχα φίλους αγοράκια που όποτε πήγαινα σπίτι τους θέλανε να παίξουμε αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι είναι απο τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Μου άρεσε αρκετά ομως (καλά δεν νομιζω να υπάρχει επιτραπέζιο που να μην μου άρεσε), και όπως και να χει είναι κλασσικό επιτραπέζιο παιχνίδι των 90's και των παιδικών μας χρόνων. Γιαυτό χρήζει αναφοράς. (και επισης γιατι διαβάζουν και αγόρια το blog)

Ακολουθούν επιτραπέζια πιο...αγορίστικα που ενημερώθηκα γιαυτα απο φίλους (δεν ηξερα καν την υπαρξη των περισσοτέρων, αλλά για να δώσω έναν πιο ανδρικό τόνο στο μπλογκ καθοτι το έχουμε γεμίσει με σουπερ κατερινα, φέρμπι και κοριτσίστικα τραγουδάκια, είπα να κάνω μια έρευνα αγοράς. )


 HERO QUEST 

Ακολουθεί αυτολεξεί μαρτυρία-περιγραφή 90΄s φίλου:
"Ήταν γαμάτο, με ήρωες και δαίμονες και κακούς. Είχε ταμπλό με κουτάκια κάτω, έριχνες ζάρι και προχωρούσες ανάλογα. Είχε δωμάτια με κλειδωμένες ή ανοιχτές πόρτες, διαδρόμους, θησαυρούς, περιπλανώμενα τέρατα, λεφτά. Οι χαρακτήρες ήταν 4. βάρβαρος, μάγος, νάνος, και ένας ακόμα δεν θυμάμαι και ο καθένας είχε ειδικά spells."
(Προσωπικά το παιχνίδι το πρωτοείδα/ακουσα φέτος, αλλα αποτι κατάλαβα ήταν πολυ διαδεδομένο στους αγορίστικους κύκλους των 90's. Σαν σύγχρονο βιντεοπαιχνίδι σε επιτραπέζιο ακούγεται ).


Κάστρα και Πολιορκητές 

Περιγραφή (του ιδίου ) φίλου:
"Πολιορκία. Αυτό με το κάστρο και τους πολιορκητές, που ήθελες χώωωρο για να τα απλώσεις όλα κάτω. Με τις μπίλιες, τους καταπέλτες κλπ. Είχες από 15 στρατιωτάκια θυμάμαι και όποιος τα έριχνε πρώτος κέρδιζε, ήταν από τα αγαπημένα μου. Ο πολιορκητής ήταν πάντα σε μειονεκτική θέση γιατί ήταν ακάλυπτος ενώ ο πολιορκημένος είχε τείχη και ήταν πιο προστατευμένος "




Risk:

Δεν διαθέτω σαφή περιγραφή για το συγκεκριμένο παιχνίδι, παρ'όλα αυτά το θυμάμαι. Και θυμάμαι που το έπαιζαν πολλά αγόρια. Μόλις αποκτήσω live μαρτυρία όπως οι 2 προηγούμενες θα την γράψω εδω:                                                                        
                                                                                





Όσων αφορά μικρότερες ηλικίες ή λιγότερο διαδεδομένα παιχνίδια που συνήθως ήταν δώρα γενεθλίων/δώρα παππούδων ήταν τα παιχνίδια ΔΕΣΥΛΛΑΣ. Θυμάμαι ακόμα τα διαφημιστικά βιβλιαράκια που είχαν μέσα τα επιτραπέζια και τα ξεφύλλιζα κοιτώντας και σημειώνοντας ποια έχω και ποια θέλω να πάρω. Γενικά τα παιχνίδια Δεσύλλας είχαν λιγότερο στήσιμο και "γραφικά " σε σχέση με τα ξένα που ήταν μεταφορά στα ελληνικά (όλα τα παραπάνω που ανέφεραν ήταν ξένα που τα ειχαν φερει στην ελλαδα εταιρίες όπως η MB). Παρ' όλα αυτά θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ το ταξιδεύοντας στην Ελλάδα/Ευρώπη, το "ποιος που ποτε γιατι?" (μια παιδική έκδοση του τριβιαλ), και το κυβόλεξο . Παρ'ότι μπορεί να μην είχε τόσο εντυπωσιακά παιχνίδια ο Δεσύλλας είναι respect γιατι είναι απο τις μεγαλύτερες εταιρίες κατασκευής ελληνικών επιτραπέζιων παιχνιδιών.
Αυτά λοιπόν απο τα επιτραπέζια των παιδικών μας χρόνων. Μόλις θυμηθώ ή μου πουν κάποιο άλλο τα αγόρια (που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει), θα το γράψω ως παράθεση σαυτό το post.
And....Keep playing!!!!

Παιδιά της Κατερίνας κι όχι μόνο.

Όχι της ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ (σσςςς παλιοκόριτσο), του κοριτσίστικου περιοδικού, που όλες (και όλοι - it happens it happens, accept it) αγαπήσαμε:

Απόγονος της Μανίνας (για τους μεγαλύτερους που ξέρουν και για τους μικρούς που δεν ξέρουν αλλά θέλουν να μάθουν τα hot μυστικά του παρελθόντος):

Έλα πείτε την αλήθεια, δεν τρέχατε και σεις κάθε βδομάδα στα περίπτερα για να προλάβετε το πολυπόθητο τεύχος; Άλλες για να μάθουν κουτσομπολιά για τους εκάστοτε vips "Σάκης Ρουβάς - Γιατί έβαλε φούστα;", άλλες για τα κοριτσίστικα tips του στυλ "10+1 τρόποι για να κάνετε τα μαλλιά σας να φαίνονται άθλια" και άλλες για τις αφίσες των ηθοποιών και τραγουδιστών. Εγώ θυμάμαι δεν είχα αφήσει ούτε τοίχο ούτε ντουλάπα χωρίς αφίσα ή απόκομμα με φωτογραφίες τραγουδιστών (για όσους ξέρουν Britney Spears is the best - μεγάλο φαν γκερλ μιλάμε). Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω τις ιστορίες ρομάντζα-άρλεκιν-σαπουνόπερα στο τέλος, με εικόνες και συννεφάκια απο πάνω που εξηγούσαν τη συζήτηση (-"Γιατί με παράτησε, δε μπορώ να καταλάβω! σνιφ κλαψ λιγμ σμπαρακουάκ" , -"Σε παράτησε γιατί δεν είχες μεγάλα βυζιά..."). Και όσο μεγαλώναμε δε μας έφτανε πλέον η Κατερίνα, γι'αυτό και βγήκε η ΣΟΥΠΕΡ Κατερίνα, που πιστεύω πως ήταν ο πρόγονος του σημερινού Cosmopolitan. Αναφερόταν σε κοινό που είχε σαν moto "i'm not a girl, not yet a woman" και προσπαθούσε να συνδυάσει το κοριτσάκι του daddy και το κορίτσι του boyfriend, με καυτές συμβούλες για τα προκαταρκτικά, τεστ για το πόσο σ'απατάει το αγόρι σου, τι θα φορεθεί φέτος στις παραλίες και πως θα χρησιμοποιήσεις λάσπες και σκατά του δάσους και θα γίνεις 2 μέρες νεότερη. Το καλό είναι ότι προσέφεραν πολλές φορές και δωράκια και τα δύο περιοδικά (σχεδόν πάντα αποκλειστικά γυναικεία) - οι πρώτες σκιές για τα μάτια που πήρα ήταν δώρο της Σούπερ Κατερίνας χο.
Επειδή δεν ήμασταν όμως μόνο παιδιά του λαού αλλά μας έπιανε και το κουλτουριάρικό μας καμιά φορά, θέλαμε να μάθουμε τα πάντα για τη μουσική σκηνή (ελληνική και ξένη) και επειδή το Heavy Metal Hammer ήταν πολύ heavy και οι παραγγελίες δεν έφταναν Τρίκαλα, την βγάζαμε με το ΑΦΙΣΟΡΑΜΑ fans.
Είχε μέσα αφίσες, συνεντεύξεις με όλους τους in καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού, ακόμη και στίχους είχε για πολύ hot τραγούδια (από εκεί είχα μάθει απ'έξω το butterfly από crazy town και όχι μόνο - Ευχαριστώ ΑΦΙΣΟΡΑΜΑ). Το μόνο που δεν είχε ήταν δωράκι cds και cd singles, μόνο μια φορά θυμάμαι είχε μια θήκη για cds, κάαατι ήταν και αυτό δε λέω. Από κουτσομπολιά έιχε αρκετούτσικα, μόνο όσα αφορούσαν μουσικούς και ηθοποιούς βέβαια για να'ναι μέσα στο πνεύμα, αλλά εντάξει, ακόμα και το metal hammer έχει και στην τελική όπως και να το κάνουμε Έλληνες είμαστε, την περιέργεια την έχουμε στο αίμα μας. Οι γιγαντοαφίσες ήταν το ατού του περιοδικού (δικαιολογείται και το όνομα φυσικά). Θυμάμαι μια φορά σε δύο συνεχόμενα τεύχη είχε 2 γιγαντοαφίσες της Britney Spears (τυχαίο; δε νομίζω) που όταν τις κρέμασα έπιαναν μια πόρτα. ΟΛΟΚΛΗΡΗ, αλήθεια λέω. Όταν ήμουν μικρή καθόμουν μπροστά στην αφίσα και μέτραγα το ύψος και έλεγα από μέσα μου "μια μέρα θα μαι και γίνω και γω τόσο ψηλή". Είχα και άλλη μια αφίσα με το Leonardo DiCaprio και εξασκούμουν στο φιλί. Όσοι γελάτε ή κοροϊδεύετε, είστε χαζοί, καταβάθως ξέρετε ότι και σεις τα ίδια κάνατε.