I've GOT to get me one of these!

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το ποστ που πρόκειται να ακολουθήσει.
Από τη μία, έχω μεγαλώσει σε  μια geeky οικογενειακή ατμόσφαιρα, όπου το καθημερινό φώς του ηλίου αντανακλούσε πάνω σε οθόνες υπολογιστών και σε γυαλιά μυωπίας, μου διαβάζαν Douglas Adams και Isaac Asimov πριν πέσω για ύπνο, ήξερα το χαιρετισμό των Vulcan και τα ονόματα των πλανητών του ηλιακού συστήματος πριν μάθω την προπαίδεια και περιττό να πω ότι σνομπάρω αφάνταστα όσους από εσας αδυνατείτε να θυμηθείτε τη χρονολογική σειρά των Star Wars!

Λογικό θα ήταν λοιπόν να είμαι ενθουσιώδης για την ταινία στην οποία πρόκειται να αναφερθώ εδώ...
Από την άλλη, είναι πραγματικά η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ταινία που έχω δει! Πρόκειται για μια πολύ πονεμένη ιστορία, γιατί με έχουν βάλει να τη δω με το ζόρι πάνω από 12 φορές κι επίσης, τα αξιότιμα ελληνικά κανάλια επιμένουν να την δείχνουν συνέχεια.

Μιλάω για το Independence Day, ή αλλιώς Ημέρα Ανεξαρτησίας, ένα άθλιο φιλμ το οποίο συνοψίζεται ως εξής: 2 μέρες πριν την 4η Ιουλίου, καταφθάνουν τεράστιοι ιπτάμενοι δίσκοι (τι πρωτότυπο!) πάνω από κάθε μεγαλούπολη του πλανήτη/οι σιχαμεροί κακοί εξωγήινοι καταστρέφουν με λέιζερ το λευκό οίκο και απειλούν τον πλανήτη και το american way of life/αυτό το απαράδεκτο ενδεχόμενο εμποδίζεται από έναν εβραίο προγραμματιστή που χακάρει το σύστημα των εξωγήινων με έναν ιό και ένα μαύρο πιλότο αεροσκαφών/οι οποίοι τυγχάνουν να έχουν και οι 2 συζυγικά προβλήματα/τα οποία προφανώς και επιλύονται με τη λύση του δράματος, όταν οι ήρωες ενώνουν τις δυνάμεις τους για το καλό της ανθρωπότητας. Μιλάμε δηλαδή για σαιξπηρική πλοκή!

Πόσο σκληροί!!!

Η "Ημέρα Ανεξαρτησίας" βγήκε στους κινηματογράφους το 1996 και ντρέπομαι για λογαριασμό του homo sapiens  ως είδος για το γεγονός ότι έδωσε Όσκαρ ειδικών εφέ σε αυτό το διαστημικό κατακάθι. Ο σκηνοθέτης της ταινίας αυτής είναι ο γνωστός καταστροφολάγνος Ρόλαντ Έμμεριχ, ο οποίος έχει δημιουργήσει και το Day After Tommorow και το 2012.

Η ταινία μπαίνει στην κορυφή των top 10 των πιο κλισέ πραγμάτων που γνωρίζω, μαζί με τα "ξεκαρδιστικά" μπλουζάκια ("OYZO-connecting people" και άλλα τέτοια ευφυέστατα) στα νησιώτικα τουριστομάγαζα ή τους ΚΝίτες με πέτσινο και μακριά μαλλιά σε αλογοουρά (στην κατηγορία της τρισάθλιας αμερικανιάς). Είναι όμως η αγαπημένη ταινία του θείου μου, ο οποίος δεν παραλείπει σε κάθε οικογενειακή σύναξη να προτείνει να τη δούμε, συμπεριλαμβανομένου και όλου του έξτρα υλικού που έχει μέσα το Super Gold Independence Day Edition DVD (που του πήραμε για τα γενέθλιά του, τρομάρα μας). Κι ας μην έφτανε αυτό, γνωρίζει όλες τις ατάκες και ολόκληρα κομμάτια διαλόγου απ'έξω και τα ξεφουρνίζει σε άσχετες στιγμές και δεν ικανοποιείται αν δεν απαντήσεις με αντίστοιχη ατάκα από την ταινία, ααααργκκ!
Δεν ξέρω τώρα αν αγγίζει τα μύχια της ψυχής σας τίποτα από αυτά που λέω, γιατί ενώ εγώ νόμιζα ότι το Independence Day ήταν οικογενειακό κουσούρι, ανακάλυψα τελευταία ότι πολλοί γνωστοί μου την ξέρουν. Βέβαια, κινούμαι σε αρκετά κατεστραμμένους κύκλους άρα ζητώ συγγνώμη από τα φυσιολογικά άτομα που αναγκάστηκαν να υποστούν τις κινηματογραφικές μου κακεντρέχειες χωρίς να έχουν ιδέα περι τίνος πρόκειται!