Πεφτει, πεφτει, πεφτει...Επεσε!

Αυτό το post δεν έχει σχέση ούτε με μουσική, ούτε με ταινίες. Ούτε με ρούχα, ούτε με παιχνίδια. Εχει σχέση με την επικαιρότητα του 1997:

Και συγκεκριμένα με ένα από τα πιο τραγελαφικά γεγονότα του 1997: Τότε που όλοι αναμέναμε με αγωνία να τελειώσουν τα έργα και να ανοίξει το πρώτο μετρό στην Ελλάδα, ξαφνικά τσουπ! Ο Μετροπόντικας κατεδαφίζει ένα περίπτερο στην Πανεπιστημίου!  Αυτό μαζί με τον σεισμό του 99 και τις καταλήψεις για τον Αρσενη είναι 3 από τα πρώτα γεγονοτα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την δεκαετία του 90. Φταίει το ότι ήμουν μικρή και μου φάνηκε σαν οι γκάφες του ντοναλντ να μεταφέρονται λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, φταίει το ότι για μια ακόμη φορά αποδήχτηκε πόσο γαμάτοι και πρωτοπόροι είναι οι έλληνες; Δεν ξέρω. Πάντως η εικόνα από τις ειδήσεις , του περιπτέρου να βουλιάζει κυριολεκτικά μέσα στην άσφαλτο της πανεπιστημίου και ο περιπτέρας (ή καποιοι περαστικοι) να φωνάζουν «πεφτει πεφτει πεφτει. Επεσε» εχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου. 

Θυμάμαι μετά από αυτό είχαν βγει και δυο-τρια εποχιακά ανέκδοτα για το καημενο περιπτεράκι (μα πιο περιστατικό άλλοστε μένει χωρίς τουλάχιστον ένα ανέκδοτο να φτιαχτεί γιαυτο?) . Νομίζω το ένα έλεγε «Τι κάνει ένας πόντιος στο κέντρο της Αθήνας με ένα καλάμι ψαρέματος? Εχει παει να ψαρέψει δρακουλίνια στην Πανεπιστημίου» .  

Μα φανταστείτε την εικόνα για λίγο. Δηλαδή αυτοί που κάνανε το σχέδιο και σκάβανε δεν είδανε κοτζάμ περίπτερο που βρισκόταν από πάνω τους? Το ξεχάσανε οτί υπάρχει? Και να πεις ότι ήταν σε κανέναν μικρό δρόμο. Ολόκληρη πανεπιστημίου βρε αδερφέ!