"-Βλέπω είσαι ιδρωμένος Γιώργο. -Ναι, είναι από την υπερένταση"

(ατάκα του παρουσιαστή, καθως μέλος της ελληνικής αποστολής βγαίνει από την πισίνα βρεγμένος)


Πώς να το κάνουμε, είμαστε ένας λαός μέτριας σωματικής ανάπλασης και κάπου στην πορεία της εξέλιξης μας από Homo erectus σε sapiens, το γονίδιο που προωθεί τη συνεργατικότητα και το ομαδικό πνεύμα ξέπεσε στα αζήτητα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που έχουμε ζήσει στιγμές απίστευτης ταπείνωσης και ξεφτίλας στο χώρο του αθλητισμού, αυτό που πονάει όμως, είναι να βγαίνεις τελευταίος σε κατάταξη ντυμένος έτσι:

ή, έτσι:

...ή, κι έτσι:

...πίσω από αυτή τη γερή φάπα στο γόητρο του ελληνάρα, βρίσκονται τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, μια από τις καλύτερες εκπομπές που έχει δείξει ποτέ η ελληνική τηλεόραση! Όχι ότι αυτό λέει πολλά βέβαια- αρκεί κανείς να πει ότι όλοι, φίλαθλοι ή μη, από τους παππούδες μου που θεωρούσαν σωματική άσκηση να μετακινήσουν πιόνια στη σκακιέρα, μέχρι τους "δεν υπάρχει έμψυχο ή άψυχο αντικείμενο που δεν έχω καρφώσει σε φιλέ-έχω σακατέψει γόνατα/μέσες/αυχένες απ΄το βόλεϊ αλλά παίζω σε 3 ομάδες και προπονούμαι για 7 τουρνουά"-ξαδέρφους μου, κάθε φορά που είχε Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, παρατούσαμε ό,τι κάναμε και στηνόμασταν στην TV.

Το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα ξεκίνησε το 1965 ως ένας διαγωνισμός μεταξύ δήμων και κοινοτήτων των ευρωπαϊκών χωρών, με παιχνίδια που αντλούσαν θεματολογία από την πόλη/χώρα που φιλοξενούσε τους αγώνες κάθε φορά. Οι ομάδες των χωρών ντυνόντουσαν με κάτι τελείως ξεκαρδιστικές και παράξενες στολές και έπρεπε κάθε φορά να ολοκληρώσουν μία αντίστοιχα σουρεαλιστική αποστολή κόντρα στο χρόνο:

Όμως η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά το 1993 και για τα επόμενα 6 χρόνια(μέχρι το '99 που διακόπηκε το πρόγραμμα) εξακολούθησε να ξεφτιλίζεται από δίμετρους ευρωπαίους με ρυθμούς συνεργασίας που θύμιζαν εργοστάσιο παραγωγής σοκολατένιων αυγών Kinder έκπληξη, και το τηλεοπτικό κοινό με τη σειρά του, εξακολούθησε να παρακολουθεί φανατικά την εκπομπή. 

Οι έλληνες παρουσιαστές, πάντα σίγουροι ότι στο επόμενο παιχνίδι θα βγαίναμε πρώτοι, έσπευδαν μετά τη λήξη να εμψυχώσουν την ελληνική αποστολή:"Ναιι! Δεν βγηκαμε τελευταίοι, αλλά ΠΡΟτελευταίοι, κυρίες και κύριοι, μια δυνατή προσπάθεια από την ελληνική ομάδα!"

Οι αθλητές από την άλλη, κατακόκκινοι και λαχανιασμένοι, να αγκομαχάνε μπροστά στην κάμερα:"Λαχα..λαχα...πιστεύω πως...λαχα...λαχα...παρ'όλο που χάσαμε, ήταν...λαχα... μια πολύ καλή...λαχα...λαχα...προσπάθεια, δώσαμε τον ...λαχα... καλύτερο εαυτό μας!"

Ας μην ξεχνάμε και τον Dennis, τον καλύτερο διαιτητή EVER!

Πώς είναι δυνατό να διέκοψαν μια τόσο υπέρτατη εκπομπή; Προφανώς για οικονομικούς λόγους, αφού το κόστος παραγωγής πρέπει να ήταν αστρονομικό. Πρόκειται όμως για παραγωγή της EBU, της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοτηλεόρασης, η οποία επίσης είναι υπεύθυνη για αυτό το καλτ έκτρωμα που ονομάζεται Γιουροβίζιον, το οποίο δεν έχει την όψη μιας ταπεινής, low-budget παραγωγής. Έτσι, παρ'όλο που ομολογουμένως, η βραδιά του τελικού της Eurovision αποτελεί πλέον σταθερό οικογενειακό ραντεβού για XXL προβολή στον τοίχο με προτζέκτορα, ποπ κορν και κράξιμο, θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα υποστήριζα μια κίνηση για την αντικατάσταση της Eurovision από τα Jeux Sans Frontieres.
Πάλι καλά όμως, που δεν χρειάζεται να διχαστώ συναισθηματικά, διότι κάποιοι ήδη ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να αναβιώσει η εκπομπή, εδώ. Υπογράψτε κι εσείς το petition, δεν είναι μόνο για εμάς, είναι και για τις στερημένες επόμενες γενιές που έζησαν στη μέτα-JSF εποχή, έχουν κι εκείνες ανάγκη να νιώσουν λίγο από τη χαρά που μας έδιναν πέντε στρουθοκάμηλοι που γλιστράγαν σε μια γιγαντιαία κίτρινη τσουλήθρα για να μαζέψουν πολύχρωμα στεφάνια!