Μικρά με την αδερφή μου πρέπει να ήμασταν απ' τα πιο νευρωτικά και στρεσσαρισμένα παιδάκια, αν αναλογιστώ ότι τις περισσότερες ταινίες της Disney δεν τις έχουμε δει γιατί φοβόμασταν. Αφού θυμάμαι να φεύγω από την Γκουφοταινία αρρωστη από το άγχος για το τί θα συμβεί στον Γκούφυ και το Μαξ!
Προφανώς λοιπόν και δεν είχα δεί αυτή την υπέρτατη επική ταινιάρα, παρά το γεγονός ότι κάνω χρόνια παρέα με άτομο που έπασχε από σοβαρή ψύχωση με τους δεινοσαύρους στο δημοτικό (ανώνυμα θα αναφέρω μόνο ότι στα πλαίσια της αναπαράστασης της διατροφής των βροντοσαύρων, η κολλητή μου έτρωγε φύλλα στο προαύλιο του δημοτικού):
Άσε που όλα πανε στραβά για το είδος homo sapiens: ξαφνικά το κουμπί για να σβησει ο φακός έγινε δυσευρετο, το πιστόλι μπλέκεται σε κάτι δίχτυα που κακώς είχαν βρεθεί εκεί γύρω, αυτό πάει να πει κοσμική γκαντεμιά! Βρισκεσαι κι εσύ στον καναπέ με το λαπτοπάκι και το αυγό σου και δεν μπορείς να φας μπουκιά από την αγωνία-εδώ τίθεται ένα καίριο ερώτημα, τί εστί ψυχαγωγία στη σημερινή εποχή; Τέλοσπάντων, η απάντηση στο γιατί διασκεδάζουμε να βλέπουμε ταινίες καταστροφής δεν είναι αντικείμενο του παρόντος ταπεινού blog, οπότε θα επιστρέψω στο θέμα.
Όσοι δεν ήταν τόσο φοβιτσιάρηδες μικροί και είχαν δει τις ταινίες όταν βγήκαν συμφωνούν ότι σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία και πυροδότησαν μια δεινοσαυρο-μόδα που με τη σειρά της στόλισε πακέτα δημητριακών με αγριόφατσες βελοσιράπτορων, απότελεί υπαίτιο για το σκονισμένο πλαστικό στεγόσαυρο που ακόμη κρύβεται σε κούτες παιχνιδιών σε πατάρια, προκάλεσε ζήτηση για συλλογές αυτοκόλλητων με κάθε είδος δεινοσαύρου και γενικά γλοιώδους ερπετού... Όσο για τον Μπάρνευ, ένα θελω να πω: ένας δεινόσαυρος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να είναι άγριος, όχι χνουδωτός και φούξια!
Προφανώς λοιπόν και δεν είχα δεί αυτή την υπέρτατη επική ταινιάρα, παρά το γεγονός ότι κάνω χρόνια παρέα με άτομο που έπασχε από σοβαρή ψύχωση με τους δεινοσαύρους στο δημοτικό (ανώνυμα θα αναφέρω μόνο ότι στα πλαίσια της αναπαράστασης της διατροφής των βροντοσαύρων, η κολλητή μου έτρωγε φύλλα στο προαύλιο του δημοτικού):
Χρειάστηκε να βρεθώ ενα σαββατοκύριακο με καταρρακτώδη βροχή κλεισμένη στο σπίτι σε μια ξένη χώρα, όπου ήξερα μονάχα άλλο ένα άτομο οπότε για να περάσουμε την ώρα ξεκινήσαμε μαραθώνιο ταινιών 90s-με διαλείμματα για τσιγάρα και τηγανητά αυγά όσο κατέβαινε η επόμενη ταινία-κι έτσι κατέληξα να δω ολόκληρη την τριλογία Jurassic Park (οκ, η 3η ταινία βγήκε το 2001, αλλά το όλο concept ανήκει καθαρά στη δεκαετία του '90) μέσα σε μία μέρα (την επόμενη είδαμε τον Τιτανικό)!
Το Jurassic Park ήταν απόλυτα πρωτοποριακό στην εποχή του στα ειδικά εφέ: ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν δεινόσαυροι στην οθόνη που σινεμά, αρκετά ρεαλιστικοί ώστε να πιστέψεις ότι σε είχαν άνετα για σνακ. Παρά την αρκετά τραβηγμένη υπόθεση (δεινόσαυροι πού προέρχονται από κοκτέιλ απ' το DNA βατράχου και το γενετικό υλικό που είχε διαφυλαχθεί στο αίμα πού είχαν πιεί προϊστορικά κουνούπια που είχαν εγκλωβιστεί μέσα σε κεχριμπάρι), όταν σου σκάει ο τυρρανόσαυρος μουγκρίζοντας με ορέξεις για κυνηγητό, τινάζεσαι, όσο γενναίος άντρας κι αν το παίζεις!
Άσε που όλα πανε στραβά για το είδος homo sapiens: ξαφνικά το κουμπί για να σβησει ο φακός έγινε δυσευρετο, το πιστόλι μπλέκεται σε κάτι δίχτυα που κακώς είχαν βρεθεί εκεί γύρω, αυτό πάει να πει κοσμική γκαντεμιά! Βρισκεσαι κι εσύ στον καναπέ με το λαπτοπάκι και το αυγό σου και δεν μπορείς να φας μπουκιά από την αγωνία-εδώ τίθεται ένα καίριο ερώτημα, τί εστί ψυχαγωγία στη σημερινή εποχή; Τέλοσπάντων, η απάντηση στο γιατί διασκεδάζουμε να βλέπουμε ταινίες καταστροφής δεν είναι αντικείμενο του παρόντος ταπεινού blog, οπότε θα επιστρέψω στο θέμα.
Όσοι δεν ήταν τόσο φοβιτσιάρηδες μικροί και είχαν δει τις ταινίες όταν βγήκαν συμφωνούν ότι σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία και πυροδότησαν μια δεινοσαυρο-μόδα που με τη σειρά της στόλισε πακέτα δημητριακών με αγριόφατσες βελοσιράπτορων, απότελεί υπαίτιο για το σκονισμένο πλαστικό στεγόσαυρο που ακόμη κρύβεται σε κούτες παιχνιδιών σε πατάρια, προκάλεσε ζήτηση για συλλογές αυτοκόλλητων με κάθε είδος δεινοσαύρου και γενικά γλοιώδους ερπετού... Όσο για τον Μπάρνευ, ένα θελω να πω: ένας δεινόσαυρος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να είναι άγριος, όχι χνουδωτός και φούξια!
Θυμάμαι που είχα πάει δυο φορές να δω το Jurassic Park στο συνοικιακο σινεμα και είχε τόσο πολύ κόσμο που οι άνθρωποι καθόνταν και στα σκαλιά των διαδρόμων, χαμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να'χει είναι ταινιάρα (τα 2 και 3 κατωτερα)με τρομερες σκηνές σασπένς που ακόμα σε "πιάνουν".
Jurracis Park ηταν η πρωτη κανονικη(οχι παιδικο-κινουμενα σχεδια δλδ) ταινια που θυμαμαι να εχω δει στο σινεμα με ολη την οικογενεια...guess what..ακομα εχω εφιαλτες με την σκηνη της κουζινας και τα παιδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεχνικα τα εφφε της ταινιας δεν υπαρχουν,σημερα βλεπεις ταινιες με ολα αυτα τα CGI και ειναι τοοοσο ψευτικα που οκ καλυτερα να παιζεις playstation...οι δεινοσαυροι ομως εδω απλα δεν υπαρχουν δεν ξερω με τιν στο διαολο τα φτιαξανε αλλα ειναι οτι πιο ρεαλιστικο σε εφε ταινιας εβερ(νομιζω καπου στα εφφε δουλεψε και ο κιθαριστας των Tool Adam jones οποτε προσκυναμε-το γαμησα εντελως :PP )
Ψαξε στο ιντερνετ για εναν τύπο που λέγεται David Attenborough. Εχει κανει απίστευτα ντοκυμαντερ με ζωα και φυτα για το BBC και έαν απο αυτα εχει να κάνει με δεινοσαυρους, λεγεται Walking with Dinosaurs στο οποιο χρησιμοποιησε τεχνικες με κουκλες για τα εφφε, τα οποια εξηγει στο προσθετο υλικο. Στη συνεχεια συμμετειχε και στο Jurassic Park χρησιμοποιωντας αυτα τα εφφε...
ΑπάντησηΔιαγραφή