Απαράδεκτη Πρωτοχρονιά

Το τελευταίο post για το 2010 του blog μας είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε μια μεγάλη, διαχρονική και αγαπημένη 90ίλα. Καιρό τώρα σκεφτόμασταν να κάνουμε το συγκεκριμένο post , και πιστεύω πως του αξίζει ο τίτλος του Χριστουγεννιάτικου / Τελευταίου-μεγάλου-post-της χρονιάς.

Φιλοι και φίλες, αγόρια και κορίτσια, ας αποχαιρετίσουμε το 2010 παρέα με την σειρά που κατα 90% αποτελεί την απάντηση καθε ενήλικα στην ερώτηση "Ποιο είναι το καλύτερο σίριαλ που έχει παιχτεί ποτέ στην ελληνική τηλεόραση ?".

"ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ" .

Κατα την ταπεινή προσωπική  90's γνώμη μου είναι η καλυτερότερη και γαμιστερότερη (συγνωμη για την εκφραση) σειρα όλων των εποχών! Και δεν ειναι τυχαίο που 20 χρόνια μετά γελάμε ακόμα με τα αστεία της και ψάχνουμε τα επεισόδια στο internet. 

Η σειρά είναι ενα καθαρό και αντιπροσωπευτικό δείγμα της 90's ελληνικης κουλτούρας καθως άρχισε το 1991 και τελείωσε την πρωτοχρονιά  του 1993 με το εορταστικό πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο με τίτλο "Απαράδεκτη Πρωτοχρονια" . Και αυτός είναι και ένας απο τους  λόγους που διάλεξα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο για να κάνω το post. (Ειναι απο τα λιγα σιριαλ που εκαναν εορταστικό μεγάλο επεισόδιο και παιχτηκε το βραδυ της πρωτοχρονιας).

Δεν ξέρω πως το πετυχαν να ταιριάζουν τόσο πολυ οι ηθοποιοί με τους ρόλους αλλά και μεταξύ τους, και να έχει τοσο πετυχημένες ατάκες, αλλά για μένα οι Απαραδεκτοι είναι μια ελληνική εκδοχή των Friends όσο υπερβολικό και να ακούγεται αυτο! Αν το σκεφτείτε πάντως έχουν πολλά κοινα !!5 πρωταγωνιστές και στα 2, μένουν σε 2 απέναντι διαμερίσματα . Ισως τα friends εμπνεύστηκαν απο τους απαράδεκτους! χαχα!

Δυστυχώς όταν πρωτοπροβαλόταν η σειρά ήμουν πολύ μικρή, αλλά ευτυχώς το mega ξαναπρόβαλε τα επισόδεια το 2004 και μετά τα απέκτησα και σε video στον υπολογιστή οπότε και τα έλιωσα! Πλέον τα επεισόδια υπάρχουν σχεδόν όλα στο internet και τα έδιναν και πολλές εφημερίδες/περιοδικά κατά καιρούς, οπότε δεν είναι πια τόσο δυσεύρετα.

Αγαπημένα επεισόδια (κατα την γνώμη μου και με δυσκολία βέβαια γιατι μ'αρεσουν παρα πολλα):

Ποιητική βραδιά . Για όσους δεν θυμούνται είναι το επεισόδιο που μια γνωστή του Σπύρου οργνώνει ποιητική βραδιά και αποφασίζει και η δήμητρα να ασχοληθεί με την ποιήση. Εχει την υπέρτατη σκηνή που είναι μαζεμένοι στην βραδιά ποίησης και ακολουθεί η αξέχαστη ατάκα: "Αλλά εγώ είμαι η Βάνα και θα μείνω!" "Κι εγώ είμαι ο Βλάσης και θα φύγω!!"  .Οσοι το έχουν δει ξερουν πολυ καλα τι λεω. Οι υπόλοιποι δείτε το οπωσδήποτε. : Μέρος 1 Μέρος 2 Μέρος 3

Σεξ, τσόντες και βιντεοκασέτες . aka: Η παπαρήγα η καλή. Επεισόδιο ΕΠΟΣ! και ένα trivia για το συγκεκριμένο επεισόδιο, για όσους δεν το θυμούνται: Στο βιντεο κλαμπ εμφανίζεται ο παπακαλιάτης στα πολύ νιάτα του (!) ως πωλητής του βίντεο κλαμπ σε μια απο τις πρωτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις. Μέρος 1 Μέρος 2

Freak out: aka : Το επεισόδιο με την κατάληψη. Δήμητρα: "Τα χεις δει πως κυκλοφορούν? Κατι λοφία κάτι παραμάνες " χαχαχαχα Μέρος 1 Μέρος 2 Μέρος 3

Ο καραφλός δολοφόνος  Το επεισόδιο που παίζει ο κοντογιαννίδης και κάνει έναν τρελό που το έχει σκάσει και νομίζει ότι είναι ο θεός και η δημητρα με τον γιαννη νομίζουν ότι ειναι δολοφόνος. Πόσο γέλιο! Ο κοντογιαννίδης είναι όντως θεός στο επεισόδιο αυτό! Μέρος 1 Μέρος 2 Μέρος 3

Αγαπημένες Ατάκες/σκηνές

"Στη συρο στη συρο θα παω με τον σπύρο θα κάνω έναν γύρο θα φάω κι εναν γύρο" -Το ποίημα της Δήμητρας στο επεισόδιο με την βραδιά ποίησης.

"Τι έγινε ρε παιδιά? " - Κλασσική ατάκα σπύρου σε κάθε σχεδόν επεισόδιο

"φουυυυυυυ" -Δεν μπορουσα να το γράψω ακριβώς. Το επιφώνημα του βλάση όταν έβλεπε την ρανια στα πρώτα επεισόδια. Ακολουθούμενο σε καποια φαση απο ατακα του σπυρο "Αμαν ρε βλάση φου και φου απ'το πρωι"

Γιάννης: "πετα με στα μωσαϊκα και κακομεταχειρισου με!"

Η σκηνή που ακούγεται το ουρλιαχτό που έχει βάλει η δήμητρα να ακούγεται όταν ψήνεται το φαγητό. Και μετα ακούγεται και μπουμπουνιτο για τον θερμοσίφωνα. (Στο επεισόδιο η εξωση)

Η σκηνή στο freak out που η δημητρα το παιζει πανκισα και τελικα τα βρίσκει με τους αλλους στην κατάληψη και αράζει μαζί τους.  "Δεν τρεχει τιποτα. Τρεχει τιποτα?" χαχαχα

Δημητρα " Εγω δηλαδή δεν μπορω να βρω εναν άντρα σαν τον Ομάρ?"

Σπύρος στο βίντεοκλαμπ που ζητάει την "παπαρήγα την καλή". Επίσης στο τέλος του επεισοδίου που φωνάζει ο σπύρος "Σαρεσει δημητρα ? Σαρεσει ? Ειμαι κομουνισταρος εγω!"

Ράνια: "Σιγα βρε μαλακιστιρι! " Βάνα: "δεσποινις σας παρακαλω εχω τονισει οχι τετοιες εκφράσεις μπροστά μου"

Δημητρα: "Τι? Για να ρήξεις την φώφη μπήκες στο πολυτεχνείο? Οχι για να ρήξεις την χούντα?"

Σπύρος: "Ε. τα συνδείασα και την φώφη και την χούντα"

Δημητρα: "Και τελικα την έριξες την φώφη?"

Σπύρος: " όχι αλλα έρηξα την χούντα"

Επίσης "ο λαμόγιας" το όνομα του μπαρ που πάει ο βλάσης με την ρενια, ρισπεκτ!

Τέλος ο χαλακατεβάκης είναι ένας θεός απο μόνος του !! Και μόνο το όνομα δηλαδή...

Αγαπημένος χαρακτήρας:  Αυτό κι αν ειναι δύσκολο να αποφασίσω. Νομίζω πάντως ότι τωρα που ξαναβλέπω τα επεισόδια πιο πολύ γελάω με τον Γιάννη και τις ατάκες του. Πιστεύω πως ο Μπέζος παίζει καταπληκτικά τον ρόλο του γκέι !!

Και τέλος μερικά trivia για την σειρά:

-> Η ιδέα για το σίριαλ δημιουργήθηκε απο μια ραδιοφωνική εκπομπή  στην οποία η δήμητρα Παπαδοπούλου, έγραφε κείμενα για ένα ζευγάρι το οποίο είχε τα γνωρίσματα του ζευγαριού που έκαναν αργότερα στο σίριαλ, και τα κείμενα διάβαζε αυτή και ο σπύρος Παπαδόπουλος. Λόγω της μεγάλης επιτυχίας  της προτάθηκε να δημιουργήσει πρόσθετους χαρακτήρες και να γράψει παραπάνω ιστορίες, ώστε η σειρά να παιχτεί στην τηλεόραση.

-> Αρχικα η Δήμητρα Παπαδοπούλου πρότεινε την σειρά στον ANT1 ο οποίος όμως απέρριψε την σειρά λόγω "ακαταλληλότητας των σεναρίων".

->Η πολυκατοικία (φώτο) η οποία χρησιμοποιήθηκε για τα εξωτερικά πλάνα βρίσκεται όντως στον Λυκαβηττό, στη συμβολή των οδών Συνεσίου Κυρήνης και Κοσμά Μελωδού.

-> Όλοι οι ρόλοι (ακομα και οι guest των επεισοδίων) είχαν τα πραγματικά ονοματεπώνυμα των ηθοποιών.

->Τη μουσική επιμέλεια της σειράς είχε αναλάβει ο Νίκος Μουρατίδης.

->Το 2009, 16 χρόνια μετά το τέλος της σειράς, άνθρωποι του Mega προσέγγισαν ξανά τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, ώστε να γράψει ένα επετειακό επεισόδιο, για τα 20 χρόνια του Mega. Αν και αρχικά οι πρωταγωνιστές της σειράς δέχτηκαν να επαναλάβουν τους ρόλους τους (και η Παπαδοπούλου να γράψει το σενάριο), η Δήμητρα Παπαδοπούλου ζήτησε από το Mega να προστεθεί, ψηφιακά, και ο Βλάσσης Μπονάτσος, μέσω ολογράμματος (wtf ???). Δυστυχώς, λόγω κόστους, η προσπάθεια απέτυχε και το επετειακό επεισόδιο (το οποίο θα συμπλήρωνε την 50άδα), έμεινε στα χαρτιά.

Όλα τα επεισόδια με περιγραφή του καθένα υπάρχουν εδώ

Και όλα τα επεισόδια για να τα δείτε εδώ.

 ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2011 !!

90s style (volume 3)

And tonight, on a very special blossom: 4 + 1 στυλιστικές αναμνήσεις για το παιδικό στυλλ στα 90s.
Μετά, λοιπόν, από τις θαρραλέες προσπάθειες των maladict και morgana le fey να μας υπενθυμίσουν τη μόδα του '90, ήρθε η δικιά μου σειρά να προσθέσω κάποια πραγματάκια που θεωρώ must αν είσαι παιδί των 90s. Έχουμε και λέμε:

1. Ξεκινάμε με παπούτσια. Εκτός από τα ellesse και τα πάνινα-χωρίς-κορδόνια της maladict, έχω να προσθέσω 3 ακόμα. ε βουαλά:

• Πάνινα παπούτσια σε έντονα χρώματα (συνήθως και με κάποιο χαζό print) αυτή τη φορά με πολύχρωμα κορδόνια.
  Αποδεικτικά στοιχεία (βλ. κόκκινα βέλη): μουά σε κατάσταση έκπληξης.
• Μποτάκι καστόρ FILA διαφόρων χρωμάτων. Δεν τα θυμάστε;;;
  Αποδεικτικά στοιχεία (βλ. κίτρινα βέλη): τα θυμάστε τώρα; // Επίσης, άλλο ένα παράδειγμα των μπουφάν που ανέφερε και η maladict (βλ. μπλε βέλη).
  
• Σπορτέξ με φωτάκια, που άναβαν σε κάθε βήμα!
  Δυστυχώς δεν βρήκα φωτογραφία - αποδεικτικό στοιχείο, αλλά για όσους δε θυμούνταιβρήκα αυτό, θα βοηθήσει πολύ:

2. Συνεχίζουμε με ένδυση. Πρώτα η φούστα. Άλλες καρό, άλλες με λουλούδια και σχέδια και άλλες χωρίς πολλά πολλά. Αλλά πάντα πλισέ.
Αποδεικτικά στοιχεία (βλ. μαύρα βέλη): μάι σίστα σε φάση diva-μ'ενοχλεί-ο-ήλιος. // Επίσης με μαύρα βέλη, δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο του 1,α. 3. Ακολουθούν οι φόρμες. Με έτοιμα μπαλώματα για να δείχνεις ακόμα πιο παλιάτσος απ'ότι μπορεί να είσαι.
Αποδεικτικά στοιχεία (βλ. μωβ βέλη): μουά & μάι σίστα σε φάση αγάπης. // Παρατήρηση: το "καπέλο" της μάι σίστα δεν είναι κάποιο αξεσουάρ των 90΄s.

4. Τζην σαλοπέτα για όλα τα γόυστα!
Αποδεικτικά στοιχεία: μουά σε groovy διάθεση (μαλλί άφρο - μεγάλο γυαλί).

5. Αξεσουάρ ρ ρ ρ ρ ρ ρ 90-κόριτσων.

• Πλαστικά βραχιόλα σε όλα τα χρώματα (ακόμα τα φοράνε αυτά):
  

• Πλαστικό τσόκερ (πόσο goth εποχή...) που βγαίνει και σε βραχιόλι:
  
  
  

Αυτά είχα να προσθέσω και γω απ'τις παιδικές μου αναμνήσεις. Θα φροντίσω να κάνουμε και κανένα post με τη μόδα των 90-αγοριών, οπότε θα με βοηθούσαν ιδέες και φωτογραφίες σας. Αν επομένως θέλετε να γίνετε γνωστοί και να κερδίσετε ένα ταξίδι για δύο άτομα σε προορισμό της αρεσκείας σας, καθώς επίσης και να κερδίσετε ένα αυτοκίνητο datsun, στείλτε μου τις αναμνήσεις σας και τα δικάς σας αποδεικτικά στοιχεία και ένας μεγάλος τυχερός θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Guest Post for ERNEST

Ένα guest κείμενο για μια 90ίλα που δυστυχώς δεν την θυμόμασταν αλλά ευτυχώς μας την θύμισε με το παρακάτω άρθρο ένας φίλος blogger.  Ευχαριστούμε τον lazy house cat για την ευγενική χορηγία του στις 90ίλες :)

ERNEST!

   Κάπου εκεί γύρω στις αρχές των 80ʼs, υπήρξε μία διαφημιστική εταιρία (η  Nashville advertising agency) που θέλησε να φτιάξει έναν χαρακτήρα  ο οποίος θα πρωταγωνιστούσε σε διάφορες τοπικές διαφημιστικές καμπάνιες. Έτσι δημιουργήθηκε ο Ernest, ο κλασικός καλούλης, βλαχοαμερικάνος γείτονας,  ο οποίος πάντα είχε ένα καλύτερο deal από εσένα. Τον Ernest εκλήθη να ενσαρκώσει ο άγνωστος μέχρι τότε ηθοποιός Jim Varney (ένας ταλαντούχος ηθοποιός αλλά και αποδεδειγμένα πανέξυπνος άνθρωπος καθώς είχε I.Q. πάνω του μέσου όρου) . Ακολούθησαν εκατοντάδες διαφημίσεις σε τοπικά κανάλια σε όλη την Αμερική. Ο Ernest διαφήμισε τα πάντα, από εργαλεία μέχρι παγωτά και αναψυκτικά. Πάντα όμως σε τοπικά δίκτυα και όχι σε μεγάλα κανάλια παρά τις προσφορές που δέχονταν η εταιρία του καθώς δεν ήθελαν να «κάψουν» τον χαρακτήρα. Ο τυπάκος λοιπόν με το τζιν μπουφάν και το καπελάκι του Baseball έγινε σιγά σιγά γνωστός σχεδόν σε όλη την Αμερική. Ο Jim Varney αγαπήθηκε και αυτός όσο ο χαρακτήρας που ενσάρκωνε καθώς και στην προσωπική του ζωή ήταν γλυκύτατος.

   Ύστερα από κάποια  χρόνια διαφημίσεων ήρθε και η κλασική πλέον πρόταση ο χαρακτήρας να περάσει στην μεγάλη οθόνη. Η εταιρία και ο Varney υποθέτω πως το σκέφτηκαν αυτό σαν το επόμενο βήμα που θα έπρεπε να πάρουν κι έτσι ξεκίνησαν να γυρίζονται οι μυθικές πλέον ταινίες του Ernest.  Η πρώτη γυρίστηκε το 1983 ενώ η τελευταία (από τις 12-13?) το 1998. Στις ταινίες ο αφελής και χαζούλης Έρνεστ έμπλεκε σε ένα σωρό περιπέτειες, οι τίτλοι συνήθως ήταν του τύπου: «Ο Έρνεστ πάει στρατό», «Ο Έρνεστ πάει φυλακή» κ.λ.π.  Η φήμη του ηθοποιού και του χαρακτήρα εκτινάχθηκαν από τότε και έτσι κυκλοφόρησαν και οι (collectorʼs item πλέον) κούκλες Έρνεστ που τραβάς μία κλωστή και ο Έρνεστ λέει την πασίγνωστη πλέον ατάκα του "KnowhutImean?".

  Φίλοι και αδερφοί ninetόπαιδα! Έτσι καταλήξαμε κι εμείς στα 90s να παρακολουθούμε τον Έρνεστ και τις περιπέτειες του κάθε Κυριακή μεσημέρι στο Μέγκα συνήθως νομίζω απέναντι από τον Chevy Chase και την θεόμουρλη οικογένεια του στον ΑΝΤ1.  Θυμάμαι τότε μου φαίνονταν πολύ χαζές οι ταινίες αυτές αλλά τώρα που τις ξαναβλέπω μπορώ να καταλάβω πόσο έξυπνα ήταν τελικά κάποια αστεία τους. Με έκπληξη αντιλαμβάνομαι πως πολλοί φίλοι μου  ninetόπαιδα τον έχουν ξεχάσει, ελπίζω πάντως να σας βοήθησα κάπως να βρείτε άλλη μια θαμμένη ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων!

   Για το τέλος να πω πως ο Jim Varney δυστυχώς πέθανε το 2000 σε ηλικία  50 ετών από καρκίνο του πνεύμονα καθώς ήταν χρόνιος καπνιστής. Πλέον έχει γίνει θρύλος.

Υ.Γ. : Τραγική ειρωνεία, είχε κάνει ένα διαφημιστικό κατά του καπνίσματος.  

Υ.Γ. 2: Ο Varney έκανε και την φωνή του σκύλου-ελατήριο στα Toy story 1 και 2.

Ευχαριστώ πολύ τις  κοπέλες των 90ιλων που μου έδωσαν βήμα για να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στις 90s αναμνήσεις του blog! :)

Ερχεται ο αυγουλάρας με τα super δώρα

Ποιος θυμάται τον αυγουλάρα ?? (εγω ειχα παρει εναν!) Μιας που ερχονται χριστούγενα, και χριστούγενα = πολλα δωρα και παιχνιδια όταν είσαι μικρούλης, ας κάνουμε ενα ποστ αφιερωμενα στα παιχνιδια που βρίσκονταν πεταμένα στο δωμάτιο κάθε 90παιδου. Περα απο τα επιτραπέζια (που τα εχουμε γραψει σε πιο παλιο ποστ), και τις barbie (που αποτελουν ξεχωριστη κατηγορια) υπηρχαν κι αλλα παιχνιδακια που ζητούσαμε απο τον αγιο (μεγαλη η χαρη του), ή μικρα gadgetάκια που αγοραζαμε απο τα ψιλικατζιδικα. Και εδω θα αναφερουμε τα πιο σημαντικα απο αυτα (σιγουρα υπηρχαν κι αλλα).

Θα ξεκινήσω με ένα παιχνίδι που ήταν ένα απο τα παιχνιδια που μου ειχε φέρει ο αγιος Βασιλης (αν θυμαμαι καλα) . Και ήταν αυτο:

Το καστρο της disney σε polly pocket!!






Πόσο τεράστια επιτυχεια ήταν τα πολυ ποκετς? Στην πραγματικότητα το παιχνιδι αυτο ονομάστηκε Polly pocket απο την εταιρια Polly pocket που ηταν η πρωτη που εβγαλε τετοιου είδους παιχνιδακια, και μετα έβγαλε και οι disney με δικους της χαρακτηρες. Τα πρώτα polly pockets κυκλοφόρησαν στην αγορά το 1990 και ειχαν σαν χαρακτηρες την Polly (που μετεξελίχθηκε σε μια ξανθια wanabe barbie κουκλα).

 
Μετά τα minion polly pockets , που είχα σε διαφορες εκδόσεις και σχέδια,  αγαπημενο παιχνιδι ήταν το view master. Ναι ξερω! " Το view master δεν ειναι 90's υπήρχε απο τα 80's " . Για την ακρίβεια , το view master δεν ειναι ουτε 80's.  Ειναι 40's ! Αρχικά το view master χρησιμοποιηθηκε ως "εναλακτικη καρτ ποσταλ" και απευθυνόταν στους τουρίστες. Απο το 1939 το πουλούσαν σε μαγαζια με φωτογραφικα είδη και με τουριστικα δώρα  και έδειχνε εικόνες κυρίως απο το grand canion και carlsbad cavern (ενα εθνικο παρκο). To 1951 φτιαχτηκε το πρωτο view master για παιδια και φτιαχτηκαν και οι πρωτοι "δικοι" για το view master με χαρακτηρες disney. Αυτα περι ιστοριας του view master.
Ιδού και ενα view master του 50:

 

Παρ'όλο όμως που είναι τόσο παλιό, το παιχνίδι αυτό  έχει σημαδέψει στην παιδικη μας ηλικία όπως και οποιοδήποτε άλλο 90'σ παιχνίδι γιαυτό και του αξίζει μια τιμιτική θέση στις 90ίλες!

Και τωρα ένα παιχνιδι που ήταν η απολυτη μοδα στα 90's . Το απολυτο gadget (κυριως των αγοριων).
Το yo-yo! Ναι , και το yo-yo υπήρχε απο αρχαιοτατων χρόνων (The earliest surviving yo-yo dates to 500 BC and was made using terra cotta skin disks)









Δεν ξερω αν οι αρχαίοι Ελληνες (φωτο αριστερα) έκαναν διαγωνισμους Yo yo αλλά σίγουρα την δεκαετια του 90 υπήρχε μια απιστευτη παγκόσμια yo-yo-mania. Θύμαμαι τα yo-yo με φωτάκια που αναβόσβηναν όσο πιο γρηγορα το πεταγες, και τα πάρα πολλα διαφορετικα κολπα που μπορουσες να κανεις. Υπηρχαν και yo-yo-experts καθως και yo-yo-contests. Εγώ προσωπικα ποτε δεν εμαθα κατι παραπάνω απο το να το ριχνω κατω και να ξαναρχεται πανω :P

 Ποσο καγκουριλα το yoyo αυτό?








Ποιός θυμάται τα πολύχρωμα ελατήρια που πάντα μπλέκονταν οι σπείρες μεταξύτους και χαλάγανε ? Εννοώ αυτά:

 

Ακόμα ένα χαρακτηριστικότατο 90's Παιχνιδι. Δεν θυμαμαι ποσα τετοια είχα αγορασει (πολλά σίγουρα), αλλα θυμαμαι οτι μονιμως μπλεκοντουσαν και χαλαγανε! Ο κανονικος σκοπος του παιχνιδιου αυτου ήταν να το βαζεις στις σκαλες και να κατεβαινει τα σκαλια ενα ενα αλλα ποτε δεν το ειχα κανει αυτο !

Για θυμηθείτε τωρα , τι άλλο αγοράζατε απο το περιπτερο/ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σας εκτός απο τσίχλες, παγωτά και περιοδικά ? χμμ τι αλλο? τι αλλο? μήπως κάτι τέτοιο?

Yes! Οι πολυαγαπημενες μας χλαπατσες!!! Η αληθεια ειναι πως τωρα που το σκεφτομαι δνε ξερω ποιο ειναι το νόημα αυτού του γλιτσερου πράγματος, αλλά όταν ήμουν μικρη το έβρισκα πολυ διασκεδαστικο. Επισης θυμαμαι οτι είχαν μια πολυ χαρακτηριστικη μυρωδια πλαστικίλας μόλις τις ανοιγες και ότι και αυτές μετα απο καμια 10αρια φορες χρήσης χαλάγανε γιατι γεμιζαν σκόνη και σκουπιδάκια και δεν κολλούσαν πια. Και τοτε αυτό που καναμε ήταν να τις πλένουμε με νερο, αλλα τότε ήταν που χάνανε τελείως την γλοιώδη κολλώδης ιδιότητά τους

Εκτος όμως απο χλαπατσες, αγοράζαμε και κατι αλλο απο τα ψιλικατζίδικα... Νερόμπομπες!!! Το απολυτο gadget για μπουγέλο! Τα πολυχρωμα μικροσκοπικά μπαλονάκια, τα οποια δεν επρεπε να τα αφήνεις πολυ ωρα κατω απο την βρύση γιατι στην προσπαθεια σου να τα γεμισεις με πολυ νερο σκαγανε και γινοσουν εσυ σκατα (το λεω γιατι το ειχα παθει πολλεεες φορες) !! Εσυ ποσες νερομπομπες είχες φαει ?  Ποσο ωραιο παιχνιδι ηταν το μπουγελο με νερομπομπες ομως!!
Και εκτος απο τις νερομπομπες, για  πιο light καταστασεις (μην γεμισουμε τον τοπο νερα , μην γίνουμε μουσκεμα) υπηρχαν οι μπουγελόφατσες

Αυτές βέβαια βγαζανε πολυ λιγότερο νερο, αλλά ήταν τοσο γλυκούλεεεες (καλα οχι οι συγκεκριμενες στην φωτο ) .

Τέλος θα αναφερω τα μικρα γυμνά ανθρωπακια-πανκιά-εξωγίηνες μορφες .... ευχούλιδες !  (Για την ακριβεια οι ευχούληδες ειναι trolls, γιατι στα αγγλικα λεγονται troll toys). Οι πρώτοι κλασσικοί μικροί ευχουλιδες (γιατι βγηκαν και μεγαλοι μετα) ήταν σχεδιασμενοι για να μπαίνουν στο πάνω μέρος του μολυβιού, και είχαν μια τρύπα ...αναμεσα απο τα ποδια τους (τωρα το συνειδητοποιώ αυτο , ενα γυμνο τρολ που βαζεις ενα μολυβι αναμεσα στα ποδια του. wtf ?? :P)  και ήταν έτσι :

Το χαρακτηριστικό τους ήταν τα αλα-μοικανα-πανκικα-πολυχρωμα μαλλια τους που μπορούσες να τα κανεις οτι ήθελες. Καλα το ποσους ευχουληδες ειχα κουρεψει με ψαλλίδι δεν λεγεται. Μετα αφού είχαν γίνει τεραστια μοδα βγήκαν και πιο εξεληγμενοι , με ρουχα αυτη τη φορα,όπως αυτος

Δυστυχώς πλεον δεν εχω κανενα απο τα παραπανω παιχνιδια, καπου καποιος καποια στιγμη θα τα εστειλε στον καδο σκουπιδιων μνιεχ. Αυτά λοιπον παιζαμε πριν βγουν οι καρτες ποκεμον και το game boy. Καλα χριστουγενα !!

Σαπουνόπερα, η διαχρονική αξία.

Δε θα μπορούσαμε ποτέ να παραλείψουμε αυτό το σταθμό στην ελληνική και ξένη τηλεόραση που επηρεάζει όλες τις γενιές, ανεξαρτήτου χρόνου, ηλικίας και φύλου. ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΑΛΗΤΕΣ ΠΟΥΛΙΑ, ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ! Σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, ντιβανοκασέλες, καφάσια με μπύρες, ξαπλώστρες και μπιντέδες, τώρα θα θυμηθούμε κλαίγοντας (ή και θα κλάψουμε θυμίζοντας) τις top of the top σαπουνόπερες, αυτές των 90's, αυτές που χάραξαν πορεία, αυτές γλυκιά, αυτές γλυκιά μου αμαρτία.
Προσπερνώντας στα γρήγορα το Carousel (επειδή έχει πολλάκις αναφερθεί και επειδή είναι πολύ light για τα γούστα μας) σπεύδω στην απαρίθμηση των top:

1. Κωδικό όνομα: Marimar, άου!! Τηλενουβέλλα (ατςςς) του 1994, βλέπουμε την ιστορία ενός ατίθασου φτωχοκόριτσου που γίνεται κοροϊδάκι των πλουσίων ώσπου μια μέρα γίνεται η ίδια πλούσια και παίρνει εκδίκηση. Πρωταγωνίστρια η γνωστή και μη εξαιρετέα Thalía. Τι?? Δεν το θυμασαί??? Μην ανησυχείς φίλτατε αναγνώστη, μπορείς τώρα να τα δεις στο youtube στο οποίο υπάρχει ολόκληρη η σειρά σε parts στα ελληνικά παρακαλώ(!).
   Super δύναμη: γλυκύτητα, ομορφιά και καλοσύνη μέχρι αηδίας.
   Αχίλλειος πτέρνα: ε δεν είναι και το πιο τσακάλι.
   Αγαπημένος villain: Angelica - η "πεθερά" της που της έκανε τη ζωή πατίνι και αποτελούσε τον εφιάλτη μου για πολλά χρόνια όταν ήμουν μικρή (σμπαρακουάκ).
   
   
2. Κωδικό όνομα: Maria la del Barrio a.k.a. Μαρία της Γειτονιάς a.k.a. η ρακοσυλλέκτρια (ποιος είπε ότι οι σαπουνόπερες είναι άχρηστες? μαθαίνεις καινούριες λέξεις) (1995). Δεύτερη φορά ταυτιζόμαστε με την Thalía που υποδύεται το ρόλο μιας φτωχής πλην τίμιας κοπέλας που βγαίνει από τον βούρκο της κοινωνίας και των σκουπιδιών όταν αρχίζει τη δουλειά σε ένα πλούσιο σπίτι. Εκεί κλασικά όλοι τη μισούν and want to see her dead, παρ'όλα αυτά ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα στη Μαρία και το Φερνάντο ντε λα Βέγκα (γιος του αφεντικού), παντρεύονται, κάνουν και ένα παιδάκι ζωή να 'χει, το οποίο όμως εξαφανίζεται και η Μαρία έχει πλέον σαν αυτοσκοπό να βρει το γιο της. Τον βρήκε? Θα το μάθετε στα επεισόδια που υπάρχουν ανεβασμένα για άλλη μια φορά σε parts στο youtube.
   Super δύναμη: μια απ'τα ίδια, έχει πολύπλευρους ρόλους...
   Αχίλλειος πτέρνα: αυτή τη φορά είναι πιο έξυπνη.
   Αγαπημένος villain: χωρίς δεύτερη σκέψη Σοράγια Μοντενέγρο (πρώην αρραβωνιαστικιά του Φερνάντο), το τι χαστούκι και τι ουρλιαχτό έχει ρίξει η τύπισσα δε λέγεται.
   
   
3. Κωδικό όνομα: Rosalinda (1999), για μια ακόμη φορά η Thalía γίνεται το φτωχό κορίτσι που θα γνωρίσει τον έρωτα αλλά και την κακιά πλευρά της ζωής εξαιτίας των καμωμάτων των πλουσίων. Σε κάποια φάση παθαίνει νευρικό κλονισμό και ξεχνάει τα πάντα. Ξαφνικά γίνεται φημισμένη τραγουδίστρια και έρχεται πάλι πρόσωπο με πρόσωπο με τον άντρα που της προκάλεσε τόσο κακό (τον Φερνάντο Χοσέ), τον οποίο δε θυμάται και αυτός αδυνατεί να την αναγνωρίσει. Θα ξανασμίξουν τα δυο τους ή τσου? Μην το χάσετε, όλοι τώρα στο youtube (να 'ναι καλά αυτό το παιδί που τα 'χει ανεβάσει όλα).
   Super δύναμη: έχει καταντήσει βαρετό...
   Αχίλλειος πτέρνα: φτώχεια καταραμένη φτώχεια και άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια.
   Αγαπημένος villain: η ξαδέρφη της η Φαίδρα που θέλει διακαώς να γίνει πλούσια και σε κάποια φάση πάει να της φάει τον άντρα.
   
   
4. Κωδικό όνομα: Esmeralda (1997) a.k.a. Εσμπεράντα, όπως την έλεγε η γιαγιά μου. Η Leticia Calderón υποδύεται το ρόλο της τυφλής φτωχής όμορφης αγαπητής σε όλους κοπέλα. Όπως και να το κάνουμε, έχει κι αυτή τα δράματά της, παρελθόν και παρόν την κυνηγάνε. Η αγάπη που ανθίζει ανάμεσα σ'αυτήν και τον Χοσέ Αρμάντο θα τη σώσει? youtube it. Απ'ότι θυμάμαι την είχε σατηρίσει και ο Σεφερλής. Αχαχούχα.
   Super δύναμη: το να μην βλέπει το κακό στους ανθρώπους.
   Αχίλλειος πτέρνα: το να μην βλέπει.
   Αγαπημένος villain: Γιατρός Λούσιο Μαλαβέρ, ο ΘΕΟΣ με τις ΕΠΙΚΕΣ ατάκες του τύπου "ΣΚΑΣΕ ΧΟΥΑΝΑ".
   
   
5. Κωδικό όνομα: La Usurpadora a.k.a. Παουλίνα a.k.a. Η Σφετερίστρια (κι άλλη καινούρια λέξη, σημειώστε) μια επιτυχία του 1998 με πρωταγωνίστρια αυτήν τη φορά τη Gabriela Spanic. Η πλοκή είναι τεράστια και η ώρα είναι δύσκολη, με λίγα λόγια: υπάρχουν δύο γυναίκες ολόιδιες, η μια φτωχή και αγνή (Παουλίνα) και η άλλη πλούσια, πονηρή και κακιά (Πάολα). Αυτές (που τυγχάνει να αποκαλύπτεται αργότερα πως είναι αδερφές ω τι έκπληξη) αλλάζουν ταυτότητα και επειδή η πλούσια θέλει να κάνει τη ζωή της στέλνει τη φτωχή στο σπίτι της, στον άντρα και τα παιδιά της να υποδυθεί τον εαυτό της. Αργά ή γρήγορα την παίρνουν πρέφα αλλά την έχουν ήδη αγαπήσει για όσα έχει κάνει γι'αυτούς και δεν την διώχνουν, μέχρι τη στιγμή που γυρνάει η πραγματική Πάολα στο σπίτι και γίνεται της ιεροδούλης.
   Super δύναμη: "ο διχασμός προσωπικότητας" είναι ομολογουμένως λίγο διαφορετικό και πιο ενδιαφέρον.
   Αχίλλειος πτέρνα: Το καλό θριαμβεύει and love conquers all, καθώς επίσης και η επικά σπαστική μεταγλωττισμένη φωνή των παιδιών της (Lisette και Carlitos).
   Αγαπημένος villain: χαμός γίνεται από κακούς εδώ. by far η καλύτερη είναι η ίδια η Πάολα, μετά απ'αυτήν ίσως η αδερφή του άντρα της.
   
   
6. Κωδικό όνομα: Muñeca Brava a.k.a. Μιλάγκρος η ατίθαση (1998). Υπερ-τηλενουβέλλα-αρα με τη Natalia Oreiro στο ρόλο της Milagros και το Facundo Arana στο ρόλο του Ivo. Το Ναταλάκι είναι ένα φτωχό αγοροκόριτσο που γίνεται υπηρέτρια στο σπίτι του πατέρα του Ivo, ενώ ο Ivo είναι ένας κακομαθημένος πλούσιος τεντιμπόης. Εκεί, αναπτύσσουν μια σχέση αγάπης-μίσους, με πολύ χαβαλέ και πολλά τρελά σκηνικά, you know τα φτιάχνουν χωρίζουν τα φτιάχνουν χωρίζουν και μια απ'τα ίδια. Στο τέλος παντρεύονται, να ζήσουν καλούς απογόνους να'χουν. Πέρα απ'την πλάκα, κοιτούσα τις προάλλες διάφορα επεισόδια και παίζει πολύ σεξάκι μέσα (να τι άλλο μαθαίνεις από σαπουνόπερες χο).
   Super δύναμη: το σκέρτσο της Natalia and the row sexual magnetism of Ivo έχουν σαν αποτέλεσμα μια σειρά με πολύ πάθος και πολύ γέλιο.
   Αχίλλειος πτέρνα: το ότι σε κάποια φάση παραλίγο να βγουν αδέρφια - très banal ρε παιδί μου.
   Αγαπημένος villain: οι άλλες γκόμενες του playboy Ivo.
   Στη συνέχεια υπήρξαν κι άλλες αλλά καμιά δεν έγινε τόσο γνωστή (άσε που είναι και εκτός 90's). Μόνο μία είναι άξια αναφοράς "Χωρίς... Αυτά Δεν Υπάρχει Παράδεισος" ή εναλλακτικά "Καταλίνα" που μιλάει για μια κοπέλα που θέλει απελπισμένα να βάλει σιλικόνη στο στήθος της με σκοπό να καταφύγει στην πορνεία. Όλη η σειρά για τα βυζιά της αλληνής...! Τουλάχιστον αυτές των 90's ήταν για πιο παιδάκια.
   

Η μόδα των 90’s volume 2

Μετά το fashion-post της Maladict σχετικά με τα trendy fashion Styles των 90’s όπως όλοι τα βιώσαμε, (φουσκωτά μπουφάν και κίτρινα αρβυλάκια ένα ακόμη ποστ μοδας είναι εδώ για να σας θυμήσει κάποιες ακόμα fashion-καλτίλες των παιδικων μας χρόνων. Η ηλικία των 2-8 είναι η ηλικια που οι γονείς σου σε ντύνουν όπως θέλουν αυτοί και γίνεσαι ένα πειραματόζωο της εκάστοτε παιδικής μοδας χωρις να μπορεις να φερεις αντίρηση,με αποτέλεσμα να κοιτάς τώρα φωτογραφίες στα 5 σου και να λες «Γιατι ? Γιατι να φοράω ΑΥΤΟ το φόρεμα ??» Τουλάχιστον έτσι είπα εγώ όταν έψαχνα τα αλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. 

 

Επιστρέφοντας τώρα στην δεκαετία των 90’s έχω να κάνω τις εξής προτάσεις μόδας:

• Είστε κοριτσάκι 3-10 χρονών ? Θέλετε να πάτε σε παρτυ γενεθλιων ? Φορέστε ένα βελουτέ φορεματάκι χρώματος μαύρο/κόκκινο/μπλε (μονο!) με άσπρη δαντέλα γύρω απο τον λαιμό που είναι κάτι ανάμεσα σε σεμεδάκι που βαζουν οι γιαγιαδες πανω απο την τηλεόραση και σαλιάρα για μωρά.

Και να η ζωντανή απόδειξη : 1,2,3,4 φορεματακια με σεμεδάκια

Φώτος από πάρτυ το 1992

 

 Πραγματικα πως εγινε μοδα αυτο το δαντελοτο στα μικρα κοριτσάκια ποτέ δεν το καταλαβα.

• Χειμωνιάτικη πρόταση, αντι για μπουφαν. Βαρεθήκατε τα φουσκωτά αστροναυτικά μπουφάν (αναφέρονται στο προηγουμενο ποστ) και θέλετε κάτι πιο ανάλαφρο? Το απόλυτο παλτό των 90’S : Μοντγκομερι! 90’S μόδα σε όλες τις ηλικιες ανεξαρτήτου φύλλου. Αρκετά βολικό δεν λέω, αν εξαιρέσεις τα οβάλ κουμπάκια που για να τα κουμπώσεις και να τα ξεκουμπώσεις σου έπερνε τουλαχιστον ενα 3λεπτο (ειδικα αν ησουν παιδάκι )

Στην φώτο που ακολουθει θέλω να σημείωσω και το κούρεμα αλα μανητάρι το οποίο δεν ξερω αν ήταν μόδα ή όχι αλλά με κάνει να μοιάζω με αυτο http://f00.inventorspot.com/images/toad1.jpg. (why mom?)

Σημειωση δια τους αθηναιους και κυρίως τους νότιους: Η φωτο ειναι στην παιδικη χαρα του φαλήρου , στην παραλία, που είχε και ενα μεγάλο καράβι με χρωματιστά κάγκελα. Σιγουρα πηγαινατε εκει!

Περνάμε τώρα σε μια μόδα η οποία γενήθηκε στα μέσα 90’s έκανε τεράστια επιτυχεια και εσβησε τελείως λιγα χρόνια αργότερα. Μιλάω για τις μπλούζες με στάμπα μωρο! Ολες είχαμε! Υπήρχαν σε διαφορα χρωματα και με διαφορα μωρα αλλα θυμαμαι να τις φορανε ολες οι κοπελες! Ειχα φωτογραφια την οποια οσο κι αν εψαξα δεν την βρήκα δυστυχώς, που ήμαστε όλα τα κοριτσια της τάξης μαζεμενες και φοραμε όλες μπλουζα με μωρο (ειμασταν συνενοημενες απο πριν βεβαια). !

 

Στην φωτογραφία έχω φυσικά και μπανανα(χρώματος πορτοκαλί παρακαλώ). Επισης μόδα των 90’S που εχει αναφερθει και απο την maledict στο ποστ της.

Τελος θελω να προσθέσω τα διαφορα πολυχρωμα κολλαν με σχεδιακια και λουλουδακια που δυστυχως  δεν εχω χαρακτηριστική φωτογραφια. Γενικα το κολλαν ήταν πολυ μοδα στα 90s ανεξαρτητως ηλικιας. 

Καθως και τα πολυχρωμα πλαστικά στρυφογυριστά «κορδονια» που βαζαμε στα παπουτσιαμας αντι για τα κανονικα κορδονια τα οποια δεν χρειαζονταν να τα λυνεις και να τα δενεις, και εμοιαζαν με φωσφοριζε καλωδια τηλεφωνου.

Και μιας και μιλαμε για μόδα ποστάρω ένα βίντεο (όχι 90’s όμως) με πολυ γέλιο που αναφέρεται και στην μοδα των 90’s, με τον αγαπημενο μου Disney cartoon character… goofy ! :D:D enjoy!

Μαρια χουακίνα + σιρίλο

2 ηώρα. Σχόλασμα, σπίτι, φαγητό, τηλεκοντρόλ και η τηλεόραση ανοίγει στην ετ1 και παίζει το παρακάτω ιντρο:



Η καθημερινή απασχόληση, μετά το σχολείο και πριν το διάβασμα της επόμενης μέρας. Μια μεγάλη τηλεοπτική αγάπη οποιουδήποτε 90παιδου. Καρουζέλ!(carousel de ninos η αυθεντική ονομασία). Ο πρόγονος των ατρόμητων και των τσικιτιτας (και ο προπροπρογονος της πατυ), ένα από τα πρώτα βραζιλιάνικα(για την ακρίβια αργεντίνικο) που απευθυνόταν σε παιδιά και παίχτηκε στην ελληνική (κρατικη κι όλας !) τηλεόραση. Ποιος δεν θυμάται την δεσποινίδα σιμένα, την χοντρούλα λάουρα, τον έρωτα του δαβιδ με την βαλέρια και του σιριλο με την μαρια χουακίνα, τον αγώνα δρόμου με τα αυτοκινητάκια του σιρίλο με το αλλο το ξανθο πλουσιόπαιδο (εδω μου διαφεύγει το όνομα ) ? Αυτή η σειρά (σε συνδιασμό με το μικρό σπιτι στο λιβάδι που θα αναφερθεί σίγουρα σε μετέπειτα ποστ γιατι κι αυτο αξίζει δικό του αφιέρωμα), είχε σημαδέψει τα μεσημέρια μου για τουλάχιστον 3 χρόνια. Η σειρά βέβαια είναι τρελή καλτίλα, καθ'ότι προσπαθεί να θήξει οτιδήποτε μα οτιδήποτε κοινονικοπολιτικό πρόβλημα-θέμα-ταμπού υπάρχει, από ρατσισμό οποιασδήποτε φύσης(φυλλετικο, θρησκευτικο, ταξικο) μέχρι ναρκωτικά, κλέψιμο, απαγωγή, καταστροφή του περιβάλλοντος και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και στην προσπάθιά της να το κάνει αυτό βάζει 15 παιδάκια να τους συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!Μα τα πάντα όμως! Θυμάμαι χαρακτηριστικά το επισόδειο που είχαν πάρει κάτι τσίχλες απο έναν άγνωστο και τα αυτοκόλητα που είχαν μέσα ήταν ναρκωτικά. Ενα αλλο επισόδειο που ο σιρίλο ήθελε να αγοράσει κάτι πατινια και νομιζω του τα κλέψανε ή κατι τέτοιο. Επίσης θυμάμαι 2 επισόδεια που με είχαν τρομάξει. Το ένα ήταν που είχαν πάει στο νεκροταφίο κάποια απο τα παιδιά και ένα (νομίζω τον δαβίδ) το είχε πιάσει ένας  και τον είχε κραρτήσει και ζητούσε λίτρα μετά. Και  το άλλο που με είχε τρομάξει ακόμα πιο πολύ ήταν ένα που ένα απο τα παιδιά (δεν θυμάμαι ποιος) είχε πάει βόλτα με το ποδήλατο του και τον ειδε μια γιαγια τρελή και νόμιζε ότι ήταν ο εγγονός της( ο οποίος όπως αποδεικνυόταν αργότερα είχε πεθάνει πριν χρόνια σε ατύχημα με το ποδήλατο!) και τον κρατούσε στο σπίτι της και δεν τον αφήνει να φύγει. Ειναι σπουκι, εγώ φταιω ?? !!
Πάντως το καρουζελ ασκούσε μεγάλη επιροή πάνω μου. Θυμάμαι όταν έδειχνε το επισόδειο που ήταν ο αγώνας ράλυ του σιριλο με τον πλούσιο τζιτζιφιογκο, είχα ανέβει στον καναπέ και φώναζα "σιριλο!σιριλο! σιριλο!" Φανατισμος, οχι αστεια. Επίσης όπως πληροφορήθηκα απο την μαμά μου προσφάτως (το είχα ξεχάσει αυτό το σκηνικό), όποτε έβλεπα κάτι κακό να συμβαίνει στα παιδάκια του καρουζέλ, κατί πολύ συνηθισμένο στη σειρά, έλεγα το βράδυ πριν κοιμηθώ "σε παρακαλώ θεε μου μην συμβεί αυτό σε μενα και στους φιλους μου" .χαχαχα  Ε μα! μικρο παιδακι να βλεπω τέτοια !
Δεν συνεχίζω να γράφω για επισόδεια και σκηνικά που θυμάμαι γιατι δεν θα τελειώσει ποτέ το ποστ. (Τον διαγωνισμο μαγειρικής τον θυμαστε? και ενα αλλο που ο χοντρουλης πηγε την εργασια του αλλα ηταν λερωμενη απο το συνεργιο του πατερα του Α! και που αυτος ο χοντρουλης φωναζε τον πατερα του "ο γερος μου!" μου ειχε κανει πολυ εντυπωση τοτε. δεν το ειχα ξανακουσει. Και το αλλο που ο μπαμπας του σιριλο κερδισε το λαχειο . ουφ ! στοπ!)

Για το τέλος ομως εχω φυλλάξει το καλύτερο.....Ταν ταν ταν ταν ταν ταν ταααααααααααν.
 Ταν ταν
....
Υπάρχει βίντεο με reunion των βασικων συμμαθητων 15 χρόνια μετά το τέλος της σειρας !!!!!!!

Αν λοιπόν είχατε την απορια (γιατι εγω την ειχα) πως έγινε ο σιριλο, η μαρια χουακίνα, η λάουρα και οι αλλοι, όταν μεγαλώσανε και τι κάνανε μετά το σχολείο, το βίντεο αυτό θα μπει κατευθειαν στα favorites. Αλλα και να μην την ειχατε αξιζει να δείτε τι απέγιναν αυτα τα παιδάκια που μας κρατούσαν παρέα τα μεσημέρια. Στο βίντεο μαλιστα λένε και τι δουλειά κανει ο καθενας κανονικα  κλπ ENJOY:
(σπαμ: η βαλερια εχει γινει γκομενακι!)





Επίσης στο youtube έχουν ανέβει ολόκληρα επισόδεια απο την ελληνική μεταγλώτηση, σε μέρη !!! :
http://www.youtube.com/watch?v=ZyIM-yDXi-Y&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=qNti-4gqXsM&feature=related
 http://www.youtube.com/watch?v=toDMXV2q8Vg&feature=related

πωπω συγκινήθηκα πάλι!

This is Art

Με υπερηφάνεια παρουσιάζω ένα ποστ για την καλύτερη καλλιτεχνική εκπομπή που έχει παιχτεί ποτέ στην ελληνική τηλεόραση (Μαζί με  τον bob ross). Την εκπομπή που με έκανε να προσπαθήσω να ζωγραφίσω και να ανακαλύψω ότι δεν μπορώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή. Την εκπομπή που μου έμαθε ότι το χαρτόνι απο τα τελειωμένα κωλόχαρτα μπορεί να μετατραπέι σε μια χαριτωμένη κούκλα. Την εκπομπή που ευθύνεται για το άδειασμα όλων των ρούχων της ντουλάπας μου στο πάτωμα προσπαθώντας να σχηματίσω στο πάτωμα έναν τεράστιο άνθρωπο με αυτά. And this is...ART ATTACK!



Μια απο τις μεγαλύτερες μορφές τις δεκαετίας των 90 , ο αγαπητός κύριος Neil buchanan άρχισε να παρουσιάζει το Art attack το 1990, χωρίς να ξέρει ότι η εκπομπή θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία και θα συνεχίζε να προβάλλεται μέχρι και το 2007. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν, πάντως όποιος σκέφτηκε την εκπομπή ήταν μεγαλοφυΐα. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω.
Θα ξεκινήσω με το μόνιμο πρόβλημα που είχα εγώ και πάρα πολυ ακόμα συνομήλικοί μου.Αυτή η άσπρη κόλλα που χρησιμοποιούσε ΠΑΝΤΟΥ. Ηθελα τόσο πολύ να φτιάξω το φωτιστικό και τόσα άλλα που έκανε με αυτή την κόλλα και δεν ήξερα τι στο καλό ήταν! Απο ένα σημείο και μετά άρχισα να πιστεύω ότι ήταν μια κόλλα που υπήρχε μόνο στην Αγγλία.Και δεν ήξερε και κανένας άλλος. Ρωτούσα συμμαθητές μου, φίλους μου κανείς. Τελικά το μυστήριο της "ασπρης κόλλας που δεν υπαρχει πουθενά" λύθηκε πριν μερικά χρόνια. Στα 18 μου ανακάλυψα με μεγάλη εκπληξη, ότι ήταν απλώς...ατλακόλ !!! Δεν ξέρω γιατι η μαμά μου δεν μου την έπαιρνε.( Ισως επειδή φοβόταν μην γεμίσω το σπίτι κόλλες. )
Οταν όμως έδειχνε κατασκευές που δεν είχαν την μυστηριώδη κόλλα ήμουν πάρα πολυ χαρούμενη γιατί ήξερα ότι μετά την εκπομπή το δωματειό μου θα μετατρεπόταν σε ένα εργαστήριο ζωγραφικής. Συνηθως όμως οι προσπάθειες  δεν ειχαν και τόσο επιτυχημένο αποτέλεσμα! Αλλά.. η προσπάθεια μετράει.
Θυμάμαι ότι είχα φτιάξει αυτόν τον ουμπερ-σελιδοδείκτη (αυτο το ειχα πετύχει):



Μια αποτυχημένη έκδοση αυτής της ζωγραφιάς (και μαλιστα πολλές φορές):





Επίσης είχα προσπαθήσει να φτάξω τον πάπυρο, αλλα επειδη δεν είχα την καταραμένη κόλλα είχα βάλει καφε νερομπογιά :p



Θυμάμαι επίσης κάτι κούκλες που έφτιαχνε με καλσόν και βαμβάκι και το άλλο που είχα κάνει και μαρεσε πολύ ήταν ένα που κολλούσε σε ενα χαρτόνι λωρίδες χαρτιού απο μια εικόνα και αναλόγως απο ποια γωνία το κουνούσες φαινόταν η μια ή η άλλη εικόνα!! Α! επίσης αυτή η κορνίζα με μακαρόνια ήταν όλα τα λεφτά http://www.youtube.com/watch?v=nRUexXaI29U&feature=related . Αλλά και αυτο που ζωγράφιζε πάνω στα μπλουζάκια, που ήθελα πολύ να το κάνω!! (πωπω αυτο το θυμάμαι καθαρα το βιντεο!!) http://www.youtube.com/watch?v=_l4PIUxrUJM&feature=related
Και κάπως έτσι γεννήθηκε η καλλιτεχνική μου φύση η οποία με εγκατέλειψε οριστικά όταν σταμάτησα να βλέπω art attack.

Υπάρχουν 2 ακόμα πράγματα που θέλω να πω για το art attack.
1ον Τα κεφάλια!!! Ω ναι! Τα αγαλματένια κεφάλια που μιλούσαν !! Εδώ θα πω μια spooky σύντομη ιστορία μου. Πριν 2 χρόνια, έχοντας διαγράψει το art attack (και τα ομιλούντα κεφάλια) απο το μυαλό μου (δεν είχα αρχίσει ακόμα να ασχολούμαι με τα 90's stuff, ούτε είχαμε κάνει καποια τετοια συζήτηση με την παρέα μου), ένα βράδυ χώρις λόγο και αιτία είδα στον ύπνο μου αυτό το κεφάλι απο το art attack να μιλάει !!! Όταν ξύπνησα απο την μια σκεφτομουν ποσο spooky ήταν και απο την άλλη ήταν η πρώτη φορά μετά απο 10,11 χρόνια που  έφερνα στην μνήμη μου την εικόνα και την ύπαρξη αυτού του πράγματος !! Δεν ξέρω γιατί το είδα (δεν είχε γίνει καμία αναφορά σε αυτό ή στο art attack τον τελευταίο καιρό , και αυτό ήταν το spooky της υπόθεσης). Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτό το σατανικό γκρι κεφάλι που μιλάει είχε περάσει στο υποσυνείδητο μου, και σε άσχετη φάση αποφάσισε να εμφανιστεί και να μου χαλάσει τον ύπνο μου!!! Ακόμα σκέφτομαι εκεινη την μέρα και ψιλοτρομάζω. μνιεεχ. Απ'ότι θυμαμαι ήταν 2 κεφάλια, αλλά στο ιντερνετ βρήκα μόνο αυτό που εχω στο λινκ πάνω. Ισως το άλλο να είναι κομμάτι της φαντασίας και του υποσυνείδητου μου!! scaaaaryyyyy head!!!Για μένα πλεόν αυτή η μαριονέτα αποτελεί την σκοτινή πλευρά του art attack!

2ον.Το Big Art Attack.  Αυτό, εναντιθέση με το "ειμαι-ενα-αγαλμα-που-μιλαει-και-σχολιαζω-τις-ζωγραφιες-γιατι-ειμαι-γαματο-και-τρομαζω-τα-παιδακια", ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι της εκπομπής. Για όσους δεν θυμούνται μόνο απο το όνομα, το Big Art ήταν οι τεράστιες "ζωγραφιες" που έκανε ο neil σε εξωτερικούς χώρους χρησιμοποιώντας πραγματα πχ ρουχα, χιόνι, κλπ και τις έδειχνε στο τέλος απο ψηλά. Αυτό που βρήκα και σε βίντεο και το θυμάμαι κι ολας πολυ χαρακτηριστικά είναι αυτο:



εχει κι αλλα big εδω. (στην αρχη μιλαει ενας φλωρος ισπανος ;p αλλα μετα δείχνει το κανονικο big art του neil)
http://www.youtube.com/watch?v=XlStXCj7gw0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=LviC81dQ3-s&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=54iDBU9ZlGg&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=7lGgyOkR6Jw&feature=related (αυτο ειναι χωρις τον φλωρο :p)
Το big art attack ηταν η αιτια που οπως αναφερω παραπανω ειχα βγαλει ΟΛΑ τα ρουχα απο την ντουλαπα μου στην προσπαθεια μου να φτιαξω...ουτε που θυμαμαι τι!

Επίσης υπάρχουν και ολόκληρα επισόδεια στο youtube για τους φαν
http://www.youtube.com/watch?v=LL4v35w_OL0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=2UOLJw5ksmM&feature=related

Μήπως να ξαναρχίσω να προσπαθώ τώρα που μεγάλωσα και ξέρω και τι ειναι η κολλα?

ΔΕΣΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΙΑ

Τα επιτραπέζια παιχνίδια αποτελούν κατά την γνώμη μου μια απο τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας και έναν απο τους καλύτερους τρόπους διασκέδασης. Πάντα είχα μια αγάπη για τα επιτραπέζια η οποία υπάρχει εξίσου έντονα μέχρι και σήμερα. Στο συγκεκριμένο post θέλω να αναφερθώ όχι στα κλασσικά επιτραπέζια (μονόπολη, scrable, taboo, trivial) (Αυτά άλλωστε είναι διαχρονικά και δεν ειναι 90's. ), αλλά σε επιτραπέζια που είχα περάσει ώρες ατελείωτες παίζοντας τα, σε επιτραπέζια που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία, που αν τα δω τώρα ξέρω ακριβώς τι πρεπει να κάνω για να νικήσω, που περιμένα πως και πως να παω στο σπίτι της χ φίλης μου μόνο και μονο επειδη ειχε αυτό το επιτραπέζιο.

no1: HOTEL

Αυτό ανήκει στην κατηγορία των παιχνιδιών που είχε η φίλη μου και περίμενα πως και πως να παω σπίτι της για να το παίξουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το ταζ μαχαλ και το μεγάλο ξενοδοχείο ονόματι president. Επισεις θυμάμαι εναν μεγάλο τσακωμό για αυτό το παιχνίδι με την φίλη μου. Το πνεύμα το παιχνιδιού μοιάζει αρκετά με της μονόπολης, μόνο που τα τρισδιάστατα κτήρια και οι διαφορες "επιχειρηματικές" πατέντες που μπορείς να κάνεις το κανουν κατα την γνώμη μου πολύ καλύτερο. Περιττό να πω ότι όταν το βρήκα πρίν απο 2 χρόνια σε μια γειτονική καφετέρια , μετά την απέραντη συγκήνηση-ενθουσιασμό, επήλθαν ώρες ατελείωτου καψίματος με άλλα 90όπαιδα στα τραπεζάκια της καφετέριας.

no 2: Μάντεψε ποιος

Παιδικό κι αγαπημένο. "Εχει γυαλυά? Φοράει καπέλο? Έχει μουστάκι?" Αυτο το παιχνίδι θα μπορούσα να το παίξω και τωρα, αλλά κανείς δεν θέλει :(
Θυμάμαι ότι το "ταμπλώ" του (αριστερή εικόνα κοκκινο και μπλε) όταν δεν επαίζα το έκανα αίθουσα  σινεμά για τα playmobile μου, διότι τα καρτελάκια ανεβοκατέβαιναν ακριβώς όπως και οι θέσεις στο σινεμα.  Στο τέλος απο την πολύ χρήση είχα κολλήσει τα περισσότερα απο αυτα με ζελοτέηπ και το ταμπλό είχε σπάσει σε διάφορα σημεία.

no 3: cluedo

Κλασσικό αλλά απο τα αγαπημένα μου παιχνίδια! Η ελληνική έκδοση ήταν μακράν καλύτερη μόνο και μόνο για τα ονόματα,Ο στρατηγός μουστάρδας, ο δαμάσκηνος, η δεσποινίς φλώγα και ο αιδεσημότατος πράσινος έχουν μείνει ακόμα στην μνήμη μου ώς μεγάλες μορφές. Καταπληκτικό παιχνίδι, αν και όταν ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία (όταν ακόμα πρωτοέπαιζα μαντεψε ποιος) το φοβόμουν λίγο. Ε, αφού έλεγε για φόνους με γαλλικά κλειδιά και κυροπήγια, τι να κάνω...


no 4: Κληρονόμων 13

Δεν ξέρω αν ήταν τόσο διαδεδομένο αυτό το παιχνιδί, πάντως εγώ το έπαιζα, και μου άρεσε και πάρα πολύ. Είχε θυμάμαι πολύ ωραίο στήσιμο, έπεφτες σε παγίδες και άλλα τέτοια, και ήταν τρισδιάστατο το ταμπλω (είχα μια αγάπη προς τα παιχνιδια με καλά ...γραφικά). και φυσικα οποιος το εχει παίξει θύμαται την .. "θεια αγκάθα".




no 5: Stratego

  Παρ'ότι είμαι κοριτσάκι και το stratego είναι κατεξοχήν "αγορίστικο" παιχνίδι, είχα παίξει ουκ ολίγες φορές καθ'ότι είχα φίλους αγοράκια που όποτε πήγαινα σπίτι τους θέλανε να παίξουμε αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι είναι απο τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Μου άρεσε αρκετά ομως (καλά δεν νομιζω να υπάρχει επιτραπέζιο που να μην μου άρεσε), και όπως και να χει είναι κλασσικό επιτραπέζιο παιχνίδι των 90's και των παιδικών μας χρόνων. Γιαυτό χρήζει αναφοράς. (και επισης γιατι διαβάζουν και αγόρια το blog)

Ακολουθούν επιτραπέζια πιο...αγορίστικα που ενημερώθηκα γιαυτα απο φίλους (δεν ηξερα καν την υπαρξη των περισσοτέρων, αλλά για να δώσω έναν πιο ανδρικό τόνο στο μπλογκ καθοτι το έχουμε γεμίσει με σουπερ κατερινα, φέρμπι και κοριτσίστικα τραγουδάκια, είπα να κάνω μια έρευνα αγοράς. )


 HERO QUEST 

Ακολουθεί αυτολεξεί μαρτυρία-περιγραφή 90΄s φίλου:
"Ήταν γαμάτο, με ήρωες και δαίμονες και κακούς. Είχε ταμπλό με κουτάκια κάτω, έριχνες ζάρι και προχωρούσες ανάλογα. Είχε δωμάτια με κλειδωμένες ή ανοιχτές πόρτες, διαδρόμους, θησαυρούς, περιπλανώμενα τέρατα, λεφτά. Οι χαρακτήρες ήταν 4. βάρβαρος, μάγος, νάνος, και ένας ακόμα δεν θυμάμαι και ο καθένας είχε ειδικά spells."
(Προσωπικά το παιχνίδι το πρωτοείδα/ακουσα φέτος, αλλα αποτι κατάλαβα ήταν πολυ διαδεδομένο στους αγορίστικους κύκλους των 90's. Σαν σύγχρονο βιντεοπαιχνίδι σε επιτραπέζιο ακούγεται ).


Κάστρα και Πολιορκητές 

Περιγραφή (του ιδίου ) φίλου:
"Πολιορκία. Αυτό με το κάστρο και τους πολιορκητές, που ήθελες χώωωρο για να τα απλώσεις όλα κάτω. Με τις μπίλιες, τους καταπέλτες κλπ. Είχες από 15 στρατιωτάκια θυμάμαι και όποιος τα έριχνε πρώτος κέρδιζε, ήταν από τα αγαπημένα μου. Ο πολιορκητής ήταν πάντα σε μειονεκτική θέση γιατί ήταν ακάλυπτος ενώ ο πολιορκημένος είχε τείχη και ήταν πιο προστατευμένος "




Risk:

Δεν διαθέτω σαφή περιγραφή για το συγκεκριμένο παιχνίδι, παρ'όλα αυτά το θυμάμαι. Και θυμάμαι που το έπαιζαν πολλά αγόρια. Μόλις αποκτήσω live μαρτυρία όπως οι 2 προηγούμενες θα την γράψω εδω:                                                                        
                                                                                





Όσων αφορά μικρότερες ηλικίες ή λιγότερο διαδεδομένα παιχνίδια που συνήθως ήταν δώρα γενεθλίων/δώρα παππούδων ήταν τα παιχνίδια ΔΕΣΥΛΛΑΣ. Θυμάμαι ακόμα τα διαφημιστικά βιβλιαράκια που είχαν μέσα τα επιτραπέζια και τα ξεφύλλιζα κοιτώντας και σημειώνοντας ποια έχω και ποια θέλω να πάρω. Γενικά τα παιχνίδια Δεσύλλας είχαν λιγότερο στήσιμο και "γραφικά " σε σχέση με τα ξένα που ήταν μεταφορά στα ελληνικά (όλα τα παραπάνω που ανέφεραν ήταν ξένα που τα ειχαν φερει στην ελλαδα εταιρίες όπως η MB). Παρ' όλα αυτά θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ το ταξιδεύοντας στην Ελλάδα/Ευρώπη, το "ποιος που ποτε γιατι?" (μια παιδική έκδοση του τριβιαλ), και το κυβόλεξο . Παρ'ότι μπορεί να μην είχε τόσο εντυπωσιακά παιχνίδια ο Δεσύλλας είναι respect γιατι είναι απο τις μεγαλύτερες εταιρίες κατασκευής ελληνικών επιτραπέζιων παιχνιδιών.
Αυτά λοιπόν απο τα επιτραπέζια των παιδικών μας χρόνων. Μόλις θυμηθώ ή μου πουν κάποιο άλλο τα αγόρια (που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει), θα το γράψω ως παράθεση σαυτό το post.
And....Keep playing!!!!

Παιδιά της Κατερίνας κι όχι μόνο.

Όχι της ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ (σσςςς παλιοκόριτσο), του κοριτσίστικου περιοδικού, που όλες (και όλοι - it happens it happens, accept it) αγαπήσαμε:

Απόγονος της Μανίνας (για τους μεγαλύτερους που ξέρουν και για τους μικρούς που δεν ξέρουν αλλά θέλουν να μάθουν τα hot μυστικά του παρελθόντος):

Έλα πείτε την αλήθεια, δεν τρέχατε και σεις κάθε βδομάδα στα περίπτερα για να προλάβετε το πολυπόθητο τεύχος; Άλλες για να μάθουν κουτσομπολιά για τους εκάστοτε vips "Σάκης Ρουβάς - Γιατί έβαλε φούστα;", άλλες για τα κοριτσίστικα tips του στυλ "10+1 τρόποι για να κάνετε τα μαλλιά σας να φαίνονται άθλια" και άλλες για τις αφίσες των ηθοποιών και τραγουδιστών. Εγώ θυμάμαι δεν είχα αφήσει ούτε τοίχο ούτε ντουλάπα χωρίς αφίσα ή απόκομμα με φωτογραφίες τραγουδιστών (για όσους ξέρουν Britney Spears is the best - μεγάλο φαν γκερλ μιλάμε). Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω τις ιστορίες ρομάντζα-άρλεκιν-σαπουνόπερα στο τέλος, με εικόνες και συννεφάκια απο πάνω που εξηγούσαν τη συζήτηση (-"Γιατί με παράτησε, δε μπορώ να καταλάβω! σνιφ κλαψ λιγμ σμπαρακουάκ" , -"Σε παράτησε γιατί δεν είχες μεγάλα βυζιά..."). Και όσο μεγαλώναμε δε μας έφτανε πλέον η Κατερίνα, γι'αυτό και βγήκε η ΣΟΥΠΕΡ Κατερίνα, που πιστεύω πως ήταν ο πρόγονος του σημερινού Cosmopolitan. Αναφερόταν σε κοινό που είχε σαν moto "i'm not a girl, not yet a woman" και προσπαθούσε να συνδυάσει το κοριτσάκι του daddy και το κορίτσι του boyfriend, με καυτές συμβούλες για τα προκαταρκτικά, τεστ για το πόσο σ'απατάει το αγόρι σου, τι θα φορεθεί φέτος στις παραλίες και πως θα χρησιμοποιήσεις λάσπες και σκατά του δάσους και θα γίνεις 2 μέρες νεότερη. Το καλό είναι ότι προσέφεραν πολλές φορές και δωράκια και τα δύο περιοδικά (σχεδόν πάντα αποκλειστικά γυναικεία) - οι πρώτες σκιές για τα μάτια που πήρα ήταν δώρο της Σούπερ Κατερίνας χο.
Επειδή δεν ήμασταν όμως μόνο παιδιά του λαού αλλά μας έπιανε και το κουλτουριάρικό μας καμιά φορά, θέλαμε να μάθουμε τα πάντα για τη μουσική σκηνή (ελληνική και ξένη) και επειδή το Heavy Metal Hammer ήταν πολύ heavy και οι παραγγελίες δεν έφταναν Τρίκαλα, την βγάζαμε με το ΑΦΙΣΟΡΑΜΑ fans.
Είχε μέσα αφίσες, συνεντεύξεις με όλους τους in καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού, ακόμη και στίχους είχε για πολύ hot τραγούδια (από εκεί είχα μάθει απ'έξω το butterfly από crazy town και όχι μόνο - Ευχαριστώ ΑΦΙΣΟΡΑΜΑ). Το μόνο που δεν είχε ήταν δωράκι cds και cd singles, μόνο μια φορά θυμάμαι είχε μια θήκη για cds, κάαατι ήταν και αυτό δε λέω. Από κουτσομπολιά έιχε αρκετούτσικα, μόνο όσα αφορούσαν μουσικούς και ηθοποιούς βέβαια για να'ναι μέσα στο πνεύμα, αλλά εντάξει, ακόμα και το metal hammer έχει και στην τελική όπως και να το κάνουμε Έλληνες είμαστε, την περιέργεια την έχουμε στο αίμα μας. Οι γιγαντοαφίσες ήταν το ατού του περιοδικού (δικαιολογείται και το όνομα φυσικά). Θυμάμαι μια φορά σε δύο συνεχόμενα τεύχη είχε 2 γιγαντοαφίσες της Britney Spears (τυχαίο; δε νομίζω) που όταν τις κρέμασα έπιαναν μια πόρτα. ΟΛΟΚΛΗΡΗ, αλήθεια λέω. Όταν ήμουν μικρή καθόμουν μπροστά στην αφίσα και μέτραγα το ύψος και έλεγα από μέσα μου "μια μέρα θα μαι και γίνω και γω τόσο ψηλή". Είχα και άλλη μια αφίσα με το Leonardo DiCaprio και εξασκούμουν στο φιλί. Όσοι γελάτε ή κοροϊδεύετε, είστε χαζοί, καταβάθως ξέρετε ότι και σεις τα ίδια κάνατε.

Γατα γατούλα τι χρώμα ζητάς?

Τα παιδιά των 90's είμαστε η τελευταία γενιά που όταν βρισκόμασταν με συνομήλικους μας σε εξωτερικούς χώρους , είτε αυτοί ήταν το προάυλιο του σχολείου, είτε η πλατεία της γειτονιάς είτε η αυλή κάποιας ταβέρνας που μας πήγαν οι γονείς μας να φαμέ με άλλους οικογενιακούς φίλους με παιδιά, δεν παίζαμε με gameboy-psp-κινητα και αλλα ηλεκτρονικά gadgets αλλά παίζαμε παιχνίδια δικής μας εφεύρεσης. Τα παιχνίδια αυτά ποικήλαν ανάλογα τα άτομα που ήμασταν, το φύλλο και την ηλικία κάθε φορά, αλλά πάντα έπεφταν στο τραπέζι οι ίδιες πάνω κάτω προτασεις όταν μαζευόταν μια παρέα απο μπομπιράκια καπου έξω και θέλαμε κάπως να περάσει η ώρα μας.

Πρόταση no 1. 
Τραγουδάκια χωρίς ιδιαίτερο νόημα ακολουθούμενα απο περίεργους συνδιασμούς παλαμακίων και ενα είδος χορευτικού. Τα μεγαλύτερα hits :
1."Ω μαριάμ μαριάμ μαριάμ , σι ντο ρε μι, μακαρό μακαρό, λέο λέο πιπιπι λεο λεο πιπιπι one two three"  Αυτό είχε και ενα σκοπό ότι έπρεπε να αποφύγεις να σε χτυπίσουν και καθόμασταν όλοι σε ενα κύκλο λες και περιμέναμε να καλέσουμε τα πνεύματα.
2. "Εγω μανιόλα, εσύ σπανιόλα το ιταλιανο μεξικάνο πασταφλόρα, με ένα ρετσίνι, στην παλεστίνη σικουανα σικουανα ..." όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν θυμαμαι το τέλος. καθαρα κοριτσίστικο παιχνίδι, με ενα τραγουδακι προφανώς χωρίς νόημα με σκορπιες λέξεις που καναν ομοιοκαταληξία. (κατι σαν το γεια γεια σου καλημερα χανια ηρακλειο)
3. Παρόμοιο με το προηγούμενο "Μηδέν στα νέα μηδεν στα αρχαια μηδεν στα μαθηματικά μα δεν πειράζει στην ιδια ταξη θα τα περασουμε καλα. Με δυο τσιχλίτσες καραμελιτσες κι ενα χωνακι παγωτο και το βραδάκι σινεμαδακι με το αγορακι που αγαπώ" Αυτό έβγαζε νόημα και θυμαμαι οτι όταν ήμουν δημοτικο και το ελεγα δεν καταλαβαινα τι εννοει "νεα" και "αρχαια" .(Μετα ηρθε το γυμνασιο και ολα διαλευκάνθηκαν).
4. Ενα ακομα τετοιου είδους που ομως θυμαμαι πολυυυ αμυδρά εως καθόλου. Θυμαμαι μονο την αρχη "Παμε στην χαβάη, στο ομορφο νησί με τις χαβανέζες και την μουσική...." και αυτο παλι με κλαπ κλαπ παλαμακια και  τραλαλλα.
Καθε φορα που γνωριζα καινουρια παιδάκια χαιρόμουν διοτι υπηρχε ανταλλαγή γνώσεων τετοιων τραγουδιών και μάθαινα καινουρια που δεν τα ήξερε η παρεά μου στο σχολείο.

Πρόταση no 2
Σχοινάκι. Υπηρχαν δύο επιλογες. Το κλασσικό σχοινάκι που πηδάς απο πάνω μια διαχρονική αξία , και..... το απολυτο 90's παιχνιδι κοριτσιων που νομιζω ποτε δεν ειχα καταφερει να τερματισω όλα τα επιπεδα......Το ΛΑΣΤΙΧΟ. Ενα ασπρο λαστιχο που το περνούσαν 2 ατομα πισω απο τα ποδια τους, το τεντωναν και αυτος που επαιζε επερεπε να κανει διαφορες δοκιμασιες σε 3 διαφορετικα υψη. (αστραγαλος, γονατο, μπουτι). Θυμαμαι το τσαφ τσουφ το τρενο περνά μεσα εξω πατά, που πηδαγες δεξια αριστερα μεσα εξω και μετα επρεπε να πατησεις το λαστιχο. Το "κο-κκα-κο-λα".που παταγες παλι το λαστιχο τεσερις φορες. Αγαπημενο παιχνιδι. Ωρες ατελείωτες. Θυμαμαι οταν δεν είμασταν μόνο 2 στερεώναμε την μια μερια  σε καποια καρέκλα ή καναμε καποια πατέντα ώστε να μπορούμε να παίξουμε. Επισεις υπηρχε πρόβλημα όταν τα 2 ατομα που το κρατούσαν ήταν διαφορετικου ύψους, διοτι απο ενα σημειο και μετα έπαιρνε μια κατηφορική κλίση και ηταν ακομη πιο δυσκολο.


Πρόταση no 3
Γατα γατουλα. Επισης πολύ αγαπημενο παιχνιδι. Ηθελε πανω απο 3 ατομα και παιζοταν ως εξης:
Ο ενας εκανε την γατούλα και εκλεινε τα ματια του, οι αλλοι του τραγουδούσαμε "γατα γατουλα τι χρώμα ζητάς, πες ενα χρώμα χωρις να κοιτάς, αλλιώς θα τις φας." και αυτος τοτε ελεγε ενα χρώμα. Εμεις τρεχαμε να βρούμε κατι που να εχει αυτό το χρώμα κι αυτος μας κυνηγούσε. Αν μεχρι να το βρούμε μας επιανε , χαναμε και φυλουσε αυτος που τον επιανε πρωτο. Σαυτό το παιχνίδι θυμαμαι είχαμε εφεύρει νεα χρώματα όπως το "διαμαντί", το "καραμελί", το "ζαχαρί" επισης θυμάμαι να χάνω επειδη δεν ήξερα το "μπορντω" το "σομον" και το "λαδί".(Απο τοτε τα εμαθα καλα).

Πρόταση no 4
Κλασσικό κι αγαπημένο. "Αγαλματακια ακουνητα αμιλητα αγέλαστα. Ενα δυο τρια στοπ" Νομιζω αυτό το παιχνίδι πλεον ειναι κλασσικο, και σιγουρα ολοι το εχουν παιξει. Για να ειμαι ειληκρινής, δεν μαρεσε και παααρα πολυ. Υπηρχαν πολυ καλυτερα όπως η γατουλα.


Πρόταση no 5
Ψειρες-Μήλα. Υπήρχε μπάλα? Σιγουρα θα παίζαμε κατι απο τα 2. Τα μήλα κυρίως τα παίζαμε στο σχολείο γιατι θέλουν πολλά ατομα.Μια παραλλαγή τους που παιζαμε μονο στην κατασκήνωση ήταν το γερμανικό. Υπήρχε και πρωτάθλιμα γερμανικού. Είχε όμως πιο περίπλοκους κανόνες, αν και εμενα μαρεσε περισσότερο απο τα μήλα.
Οι ψείρες είναι ενα απο τα παιχνίδια που παίζω ακόμα. (Εχω παίξει ψείρες σε καταληψη της σχολής!!! και φυσικα στην παραλία). Μαρεσει παρα πολυ. Θελει αντανακλαστικά, τρεξιμο, σημαδι, όλα μαζί.  Για όσους δεν το ξερουν : έχει καποιος την μπάλα, την πετάει ψηλά και φωναζει ενα ονομα απο τους αλλους. Αυτος που ακουσε το ονομα του πρεπει να πιασει την μπαλα, να πει ενα δυο τρια στοπ και τοτε ολοι να σταματισουν και να μεινουν ακίνητοι. Αυτος που εχει την μπαλα προσπαθει να πετυχει καποιον με την μπαλα απο κει που ειναι. Αν δεν τον πετυχει παίρνει μαι ψείρα, αν τον πετυχει παίρνει ο αλλος. Οποιος πηρε την ψειρα συνεχιζει το παιχνιδι.

Πρόσταση no 6
Παραλλαγή κυνηγητού. Το κλασσικο κυνηγητο είναι βαρετο. Δεν παιζαμε σχεδον ποτε. Υπηρχαν ομως δυο παραλλαγες που θυμαμαι.
1. Το κρυφτοκυνηγητο. Που πρωτα κρυβόσουν σαν το κρυφτο και όταν ο αλλος σε εβρισκε επρεπε να σε κυνηγησει και να σε πιασει για να νικησει.
2.Το κυνηγητο με τις φυλακες κλπ. Αυτο νομιζω το λεγαμε "κλεφτες κι αστυνομοι". Αυτο ήταν respect αλλα ήθελε αρκετα ατομα. Χωριζόμασταν σε δυο ομαδες, κλεφτες και αστυνομους. Οι αστυνομοι κυνηγούσαν , οι κλεφτες τρεχανε. Υπήρχαν τα δέντρα που ήταν "ΣΠΙΤΙ!" και οταν ακουμπούσες δεν μπορούσαν να σε πιασουν, και τα δέντρα που ηταν φυλακή και όταν σε πιαναν σε βάζαν εκεί. Οσο ήσουν στην φυλακή μπορούσε καποιος αλλος κλεφτης να ερθει να σου κανει το υπέρτατο "ΞΕΛΈ!" οποτε και σε (ξε)ελευθέρωνε και συνεχιζες να παιζεις.

Το αιώνιο προβλημα.

Καλά όλα αυτά , αλλά.... Ποιος τα φυλάει? Πως αποφασίζαμε?ΜΠΟΥΦ ΜΠΟΥΦ ΜΠΟΥΦ. Περα απο το αμπεμπαμπλομ του κιθεμπλομ., που το λεγαμε στα 3 και στα 6 ηταν πια ξεπερασμενο, είχε βγει μια ολοκληρη γκάμα με τετοια τραγουδάκια.Οπως:  "τρια μπαλονια στον αερα μανα πατερα βγες!", "Σημερα ειναι σαβατο και αυριο κυριακή, περνάει μια τσιγκάνα με κόκκιο βρακί, την βλέπει ο μανάβης, της λεει που πας μωρη, σηκωνει την ποδαρα της και βγαζει μια πορδη, βγαινεις και τα φυλας ολα εσύ" "Ακατα μακατα σουκουτε μπε, αμπε φαμπε ντομινε, ακατα μακατα σουκουτε μπε , αμπε φαμπε βγε" "το παπουτσι σου βρομαει, α-λα-ξε-το"(αυτο επερνε πολυ ώρα). και πολλά πολλά αλλα! Επισης ενας αλλος τροπος ηταν το πα-τη-το. Και οποιος εχανε τα φυλουσε. Και μολις μου ηρθε μια υπερτατη φλασιά! "Εισαι κινεζακι? Ναι., Τρως πολυ ρυζακι ? Ναι Ποσες κουταλιτσες την ημερα τρως? " χαχα

Όλα αυτά συνέβαιναν λοιπόν μεχρι να χτυπίσει το κουδούνι για μέσα, ή το τηλεφώνο του σπιτιου οτι "η μαμα σου ερχεται να σε παρει" ή να ακουστεί μια φωνη "Ηρθε το φαί ελάτε να φάτε"

Δυστυχώς, επειδή είμαι κοριτσάκι, τα περισσότερα απο τα παιχνίδια πυου θυμαμαι και γραφω, είναι κατα κύριο λόγο κοριτσιστικα, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλα τα αγόρια έχετε παίξει έστω και μια φόρα γατα γατούλα και μήλα. (Μην το παιζεται σκληροι τωρα)