Μπρρρρρ!

Η δεκαετία του '90 βρίσκεται χρονολογικά καταμεσής μιας "σκοτεινής" εποχής, η οποία εκτείνεται στις προηγούμενες και μεταγενέστερες δεκαετίες, αν σκεφτεί κανείς τη γέννηση των αμέτρητων παραλλαγών μέταλ μουσικής γύρω στα τέλη του '80 (χονδρικά μιλώντας πάντοτε, μη με φάτε ζωντανή οι κινητές μουσικές εγκυκλοπαίδειες!), το Χάρυ Πότερ, τις Charmed, τον Τιμ Μπάρτον, τη μεταγενέστερη κουλτούρα των emo, ακόμα και τον Ville Valo να πούμε! Είμαστε μια γενιά που όσο να'ναι, την ελκύουν γενικά οι σκοτεινές πλευρές της ζωής, η μαγεία, το μεταφυσικό, ο τρόμος. Συζητώντας κάποτε (κράζοντας, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής) για μια παλιά συμμαθήτρια που από τη Jennifer Lopez το γύρισε στους HIM και τη φωνάζαν όλοι σατάνι στο σχολείο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι ο Θάνατος είναι ποπ, ή Death is the new black. (Αν και, τώρα που το σκέφτομαι... Jennifer Lopez------------->HIM: αρκετά λογική μετάβαση θα έλεγα, είναι κλασική περίπτωση έφηβης που θέλει να γίνει πιο νταρκ και επικίνδυνη, κι εκεί έρχεται να καλύψει την ανάγκη της η μουσική βιομηχανία, προωθώντας ποπ μουσική πασπαλισμένη με θανατίλα, ψυχολογικές ανασφάλειες και το εμετικά ρομαντικό κερασάκι στην κορυφή αυτής της αραχνοσκοτεινιασμένης τούρτας.)

Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε πισω 5-6 χρόνια, στην αθώα παιδική μας ηλικία, η οποία προφανώς και δέχτηκε επιρροή από αυτή την τάση προς το σκότος. Η ισχυρότερη δύναμη σε αυτό το πεδίο τυγχάνει λογοτεχνικής (αρχικά) φύσεως και ακούει στο όνομα:

Φοβερά εμπνευσμένος ο τίτλος του συγκεκριμένου και μάλιστα ξεκάθαρα ενδεικτικός του ποιοτικού επιπέδου γραφής της σειράς. Η σειρά των 37 αυτών βιβλίων έγινε ανάρπαστη από παιδιά του δημοτικού, ήταν από τα λίγα βιβλία που ξεκοκαλίζαμε και δεν ενέκριναν δάσκαλοι και γονείς, οδηγούσαν σε καταστάσεις βίας στη σχολική βιβλιοθήκη αν τύχαινε κάποιος να προλάβει να δανειστεί τη Νύχτα της Ζωντανής Κούκλας ΙΙΙ πριν από καποιον άλλο, πιο τραμπούκο. Όταν μάλιστα βγήκαν και οι συλλεκτικές κάρτες, όλο το σχολείο έφτασε σε επίπεδα υστερίας, οι πιο σπάνιες κάρτες να κατάσχονται από τους δασκάλους προς αποφυγήν βίαιων επεισοδίων, οι διάδρομοι και η αυλή διάσπαρτα με τσαλαπατημένες και τσαλακωμένες συνηθισμένες κάρτες, οι γονείς να δωροδοκούν τα παιδιά με πακετάκια καρτών για να μάθουν τους νομούς και τις πρωτεύουσες, δάκρυα πίκρας και σπαραγμού για χαμένες συλλογές... για τους ενήλικες πρέπει κυριολεκτικά να ήταν σκετη ανατριχίλα!

Μιλώντας σοβαρά τώρα, θεωρώ ότι το καλύτερο πράγμα για όλη τη σειρά, ήταν τα εξώφυλλα των βιβλίων. Με τους έντονους φωσφοριζέ χρωματικούς συνδιασμούς και την ελκυστική εικονογράφηση, είναι υπόδειγμα pulp fiction βιβλιου και γενικότερα τεχνικής εικονογράφησης:

Επίσης, για όσους έβλεπαν την τηλεοπτική σειρά στον ΑΝΤ-1, Goosebumps intro theme 

Διαβάστε επίσης,καμμένες αντιδράσεις υστερικών ενηλίκων για την κακή επιρροή των βιβλίων σε παιδιά

...και κλείνοντας με ένα παγωμένο ντους φρίκης....

ντανταντα νταααααμ!!

.

.

.

.

.

.

.

Ο δημιουργός της σειράς. Καλό γκομενάκι ετσι!